Γέμισε η Ελλάδα «Ηinkley»

Καμία διαχείριση αποβλήτων - κανένας έλεγχος στους ρυπαντές

Του Γιάννη Ζαμπετάκη

Σκηνή πρώτη: στη Νέα Φιλαδέλφεια, νεόδμητο ξενοδοχείο με εξωτικό όνομα δεν είναι συνδεδεμένο με την κεντρική αποχέτευση, μιας και ο κεντρικός αγωγός σταματά 100 μέτρα μακριά, κι έτσι το ξενοδοχείο χρησιμοποιεί τον αγωγό ομβρίων για τα απόβλητά του που καταλήγουν στον Κηφισό. Η οσμή είναι χαρακτηριστικά αποκρουστική ειδικά τις ζεστές μέρες. Τους κατοίκους ποιος μας σέβεται;
Σκηνή δεύτερη: στον Μαλιακό, από τις 11.3.2009, η θάλασσα ξεβράζει νεκρά ψάρια, μικρά και μεγάλα, βυθόψαρα και αφρόψαρα, ολική οικολογική καταστροφή. Οι εκεί εταιρείες ιχθυοκαλλιέργειας μετράνε εκατομμύρια νεκρά ψάρια. Αυτές τις εταιρείες αλλά και τους αλιείς της περιοχής ποιος θα τους αποζημιώσει;
Σκηνή τρίτη: Μεγάλη Τετάρτη του 2009 στο Ευρωκοινοβούλιο, ο Ασωπός γίνεται ευρωπαϊκό θέμα! Ο εκπρόσωπος του κ. Δήμα, ο κ. Δ. Γιοτάκος, παραδέχεται δημόσια ότι ο φάκελος Ασωπός είχε κλείσει το 2006, αλλά οι διαμαρτυρίες των πολιτών (με άλλα λόγια οι κινήσεις των ρομαντικών ενεργών πολιτών;) ανάγκασαν την Κομισιόν να ανοίξει πάλι τον φάκελο το 2007. Οι κάτοικοι της Θήβας, των Οινοφύτων, της Αυλίδας, του Ωρωπού και των γύρω χωριών ώς πότε όμως θα πίνουν τοξικό νερό; Κοινός παρονομαστής στις τρεις παραπάνω σκηνές: «διαχείριση αποβλήτων». Δύο λέξεις με μηδενικό νόημα στην Ελλάδα του 2009. Διότι στην Ελλάδα δεν έχουμε μόνο ένα Ηinkley, όπου η Έριν Μπρόκοβιτς έγινε διάσημη για τον αγώνα της κατά των εταιρειών που σκότωναν το περιβάλλον και τους ανθρώπους με εξασθενές χρώμιο [Cr(VΙ)]. «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», λέει ο ποιητής και πόσο δίκιο έχει... Όποιο ποτάμι κι αν σκεφτώ, ένα Ηinkley μου έρχεται στο μυαλό, όπου αντί για Cr(VΙ), οι ρυπαντές πετάνε ανεξέλεγκτα βιομηχανικά ή αστικά λύματα, τοξικά απόβλητα, κοκτέιλ βαρέων μετάλλων, μπάζα, λιπάσματα, εντομοκτόνα. Όλα αυτά υπό την ανοχή της επίσημης Πολιτείας και των τοπικών αρχόντων (δημάρχων, νομαρχών, περιφερειαρχών).
Περισσότερα στα ΝΕΑ