Η γέννηση του « Θείου Βρέφους» στη διαδρομή των Αιώνων

από τον πολιτικό μηχανικό
Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου

Ο άνθρωπος επένδυσε στην ελπίδα του νέου , της καινοτομίας, του ρηξικέλευθου , της ανακάλυψης, της εφεύρεσης στο χώρο των ιδεών , της επιστήμης , της τέχνης, της τεχνολογίας, της τεχνικής, των γραμμάτων ,της καλλιτεχνικής έκφρασης, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα ως άτομο ή ομάδα .
Η έλευση του νέου στις θρησκείες ενσαρκώθηκε ιδεατά πάντα με την γέννηση κάποιου
σφριγηλού με τη σφραγίδα της τελειότητας βρέφους, υπερφυσικών και άρα θεϊκών δυνατοτήτων, που τα ονόμασαν «Θεία ή Άγια Βρέφη». Οι γεννήσεις όλων αυτών συμπίπτουν χρονικά με τις χειμερινές τροπές του ηλίου όπως λένε οι Αστρονόμοι και γιορτάζονται λίγο μετά τη μεγαλύτερη και γι αυτό ιερότερη νύχτα του χρόνου την 21η Δεκεμβρίου. Η ιερότητα της αυτής αναφέρεται στη Μυθολογία: «η ΝΥΧΤΑ ήταν ένα μαύρο πουλί. Γονιμοποιήθηκε από τον ΑΝΕΜΟ και γέννησε το πρώτο ΑΥΓΟ μέσα στον απέραντο κόλπο της ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣ. Από το Αυγό βγήκε ο φτερωτός γιός του Ανέμου : ο ΕΡΩΤΑΣ …Στο επάνω μέρος του Αυγού πρόβαλε ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Στη θέση του κρόκου η ΓΑΙΑ<ΓΗ> και στο κάτω μέρος το ΧΑΟΣ…»( Κερένϋι « Μυθολογία» Εστία σ.30-32).
Το ιερό της Ιερότατης νύχτας (το ρήμα ιερόω και οι νεότερες λέξεις- παράγωγά του -, καθιερώνω, αφιερώνω, ιερεύω ,ιερέας) , παράγονται από τη ρίζα *ι-με δασεία-<ή *ισ- με ψιλή>- Σανσκριτικά *ish-itas<* ισ-χυρός > και * ish- ατάς <ιερός>. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή από την ρίζα *ισ- το ιερό προέρχεται το γερό, το ισχυρό. Αυτή την έννοια έχει το πιο γερό, το πιο ισχυρό από όλα τα ανθρώπινα οστά -το λεγόμενο ιερόν οστούν (γερό κόκαλο)- που στηρίζει τη σπονδυλική στήλη που περιέχει τον Αιώνα/Μυελό όπως τον ονόμαζαν. Μετά τη γέννηση « αύξει το φώς» και Ηλίου «γενέθλιον» {ή όπως λένε τα Κάλαντα της Θράκης « Χριστός γεννάται σα γήλιος φέγγει». ‘’Θεία Βρέφη’’ γεννήθηκαν: Στους γειτονικούς Δελφούς, ο Λικνίτης Διόνυσος, που λατρευόταν εκεί μαζί με τον Απόλλωνα .
Η συνέχεια εδω