Ένα μεγάλο διαχρονικό φιλοσοφικό ερώτημα τον Χριστό από τον Πόντιο Πιλάτο
του Πολ- Μηχ Θεόδ. Κ. ΠαπαϊωάννουΜΕΓΑΛΗ Εβδομάδα δεν είναι μόνο η συνοπτική ιστόρηση του θείου πάθους, είναι παράλληλα και η αυθεντική περίληψη της ποιότητας του ανθρώπινου βίου, αντιπροσωπευτικό απάνθισμα συμπεριφοράς και χαρακτήρων στη δημόσια και ιδιωτική σφαίρα. Από τότε ως σήμερα η ζωή μας είναι γεμάτη από Ιούδες που , υπονομεύουν, συνωμοτούν προδίδουν, αλλά και Ισκαριώτες πού ασπάζονται τον Διδάσκαλο. Από Θωμάδες που δυσπιστούν και Σίμωνες που αίρουν τον σταυρό του μαρτυρίου. Από Πιλάτους που «..νίπτουν τας χείρας των..» .
Από Μαρίες και Μαγδαληνές που «..τυρβάζουν περί πολλά..» αλλά και από Μαριάμ που βλέπουν τα παιδιά τους να τα σταυρώνει η κοινωνία. Από Καϊάφες που κρίνουν διατεταγμένα και από Βαραββάδες που αθωώνονται.
Από άρχοντες περιβαλλόμενους «ψευδή πορφύραν» και από Ιωσήφ «κεκρυμμένους δια τον φόβον των Ιουδαίων». Από Φαρισαίους υποκριτές και Νικόδημους νομιμόφρονες. Από γυναίκες «εν πολλαίς αμαρτίαις» και από Πέτρους «τρίτων αρνησαμένους». Από Κεντυρίονες «..παρεστηκότες εξ εναντίας...» . Από Γολγοθάδες, πού θυμίζει η ακρίβεια και Ανάσταση σαν το προπασχαλινό ‘’φιλί της ζωής;’’ της κυρίας Μέρκελ .Μια εναλλαγή «Ωσαννά» και «Σταύρωσον», ενταφιασμού της Ανάστασης, Γολγοθά και θριάμβου.....
Η συνέχεια εδω
Από Μαρίες και Μαγδαληνές που «..τυρβάζουν περί πολλά..» αλλά και από Μαριάμ που βλέπουν τα παιδιά τους να τα σταυρώνει η κοινωνία. Από Καϊάφες που κρίνουν διατεταγμένα και από Βαραββάδες που αθωώνονται.
Από άρχοντες περιβαλλόμενους «ψευδή πορφύραν» και από Ιωσήφ «κεκρυμμένους δια τον φόβον των Ιουδαίων». Από Φαρισαίους υποκριτές και Νικόδημους νομιμόφρονες. Από γυναίκες «εν πολλαίς αμαρτίαις» και από Πέτρους «τρίτων αρνησαμένους». Από Κεντυρίονες «..παρεστηκότες εξ εναντίας...» . Από Γολγοθάδες, πού θυμίζει η ακρίβεια και Ανάσταση σαν το προπασχαλινό ‘’φιλί της ζωής;’’ της κυρίας Μέρκελ .Μια εναλλαγή «Ωσαννά» και «Σταύρωσον», ενταφιασμού της Ανάστασης, Γολγοθά και θριάμβου.....
Η συνέχεια εδω
1 σχόλιο:
Για τους αρχαίους Έλληνες η αλήθεια συνδεόταν με το θεό του φωτός, τον Απόλλωνα. Ο Πλούταρχος μας αναφέρει: « επεί τοίνυν φιλοσοφία μεν περί αλήθειαν εστίν, αληθείας δε φως απόδειξις, αποδείξεως δε αρχή το συνημμένον, εικότως η τούτο συνέχουσα και ποιούσα δύναμις υπό σοφών ανδρών τω μάλιστα την αλήθειαν ηγαπηκότι θεώ καθιερώθη.» [ Μετάφρ.: Επειδή, λοιπόν, η φιλοσοφία σχετίζεται με την αλήθεια και φως της αλήθειας είναι η απόδειξη και αρχή της απόδειξης είναι ο υποθετικός λόγος, είναι εύλογο που η δύναμη, η οποία συνέχει και παράγει τον υποθετικό λόγο, αφιερώθηκε από άνδρες σοφούς στο θεό που προπάντων αγαπά την αλήθεια ( τον Απόλλωνα ).]
( Πλούταρχου “Περί του Ει του εν Δελφοίς”, 387 Α-Β )
Ο Πλάτωνας δίνοντας την ερμηνεία διαφόρων λέξεων, για την αλήθεια αναφέρει : « Η δ’ “αλήθεια” και τούτο τοις άλλοις έοικε προσειρήσθαι τούτω τω ρήματι, τη “αληθεία”, ως θεία ούσα άλη ». [ Μετάφρ.: Ως προς το όνομα αλήθεια, και αυτό μοιάζει με τα άλλα ονόματα και φαίνεται να είναι σύνθετο, γιατί φαίνεται ότι εκφράζεται μ’ αυτή τη λέξη, δηλ. την αλήθεια, η θεία κίνηση του όντος, ότι δηλ. είναι θεία άλη ( αιτία κίνησης, ορμή ).] ( Πλάτωνα “Κρατύλος”, 421 b )
Έτσι ως “θεία άλη” η αλήθεια βρίσκεται σε συνεχή κίνηση, γιατί άλη= κίνηση, περιπλάνηση, περιφορά, όπως κινούνται όλα τα υλικά σώματα, από το ηλεκτρόνιο και το άτομο μέχρι τους πλανήτες και τα άστρα, ακόμη και τους γαλαξίες. Άρα δεν υπάρχει στατικότητα στην αλήθεια, αλλά κινητικότητα, ροή, η αλήθεια μετατοπίζεται προς ανώτερες ιδέες, ανώτερη αντίληψη περί του θείου. Και αυτή την ορμή να εκπορθήσει η αλήθεια την άγνοια, την ψευδή αίσθηση των πραγμάτων, την προκαλεί το θείο ( θεία άλη ). Συνεπώς η αλήθεια συνδέεται με το φως ( Απόλλωνα ). Η λήθη/Ληθώ/Λητώ είναι η θνητή μητέρα του θεού, που γονιμοποιήθηκε από τον Δία- Διάνοια κι έφερε στον κόσμο τον Απόλλωνα- Φως. Η α-λήθεια στερεί την λήθη, χαρακτηριστικό του παροδικού, του πεπερασμένου, του θνητού, και προκαλεί συνεχή ( αεί ) μνήμη, που είναι παντοτινή, αθάνατη. Συνεπώς η αλήθεια ( α- λήθη ) αναφέρεται σε κάθε τι που δεν πέφτουν πάνω του τα πέπλα της λήθης, της λησμονιάς. Άρα σε κάθε τι που παραμένει στο φως της πραγματικότητας ή της γνώσης.
Η ερευνήτρια κι ερμηνεύτρια του αρχαίου ελληνικού λόγου Αλτάνη κάνει έναν αναγραμματισμό:
Αλήθεια= α+ληθ+αεί, και δίνει την ερμηνεία: « η λέξις αλήθεια, εμπεριέχουσα την ρίζαν –ληθ-, της οποίας προηγείται το στερητικόν α-, αναιρεί την σημασίαν της αποκρύψεως, της μη αποκαλύψεως. Η λέξις λήθη παράγεται εκ του ρήματος λανθάνω. Λανθάνω σημαίνει ότι εν γνώσει μου αποκρύπτω τι, δεν κοινοποιώ εκείνο, το οποίον ώφειλα να καταστήσω γνωστόν, αποσιωπώ, παραλείπω, αντιπαρέρχονοα, παραμελώ. Αλήθεια συνεπώς είναι η αποκάλυψις δια του λόγου:
α. της καθαράς και αυθορμήτου σκέψεως του ομιλούντος
β. η καθ’ εαυτού πραγματικότης της ουσίας του πράγματος, της εννοίας ή του γεγονότος »
Το φως της αλήθειας μας κάνει ικανούς να αντιληφθούμε το αγαθό. Ο Πλάτωνας μας λέει: « Τα δ’ ούν εμοί φαινόμενα ούτω φαίνεται, εν τω γνωστώ τελευταία η του αγαθού ιδέα και μόγις οράσθαι, οφθείσα δε συλλογιστέα είναι ως άρα πάσι πάντων αύτη ορθών τε και καλών αιτία, έν τε ορατώ φως και τον τούτου κύριο τεκούσα, εν τε νοητώ αυτή κυρία αλήθειαν και νουν παρασχομένη, και ότι δει ταύτην ιδείν τον μέλλοντα εμφρόνως πράξειν ή ιδία ή δημοσία » [ Μετάφρ. : Οπωσδήποτε για μένα έτσι φαίνονται πως είναι αυτά, πως μέσα στο νοητό κόσμο τελευταία που παρουσιάζεται είναι η ιδέα του αγαθού, μόλις και μετά βίας ορατή. Όταν όμως τη δει κανείς, δεν μπορεί να μη συμπεράνει πως αυτή είναι γενικώς η αιτία του κάθε καλού και ωραίου, πως αυτή είναι που γέννησε και μέσα στον ορατό κόσμο το φως και τον κύριο του φωτός, και μέσα στο νοητό κόσμο αυτή είναι η δέσποινα που χαρίζει την αλήθεια και το νου, και ότι σ’ αυτήν πρέπει να αποβλέπει όποιος το έχει σκοπό με φρόνηση να κυβερνηθεί και στον ιδιωτικό του και στο δημόσιο βίο ]. ( Πλάτωνος “Πολιτεία”, 517 b-c ).
Δημοσίευση σχολίου