"Διοικητήριο που κυλάει σαν ποτάμι" έγραψε η Ελευθεροτυπία

Ενα «φίδι» είναι από χθες η διοικητική καρδιά της Βοιωτίας. Πρόκειται το πενταώροφο κτήριο περίπου 15.000 τετραγωνικών, που εγκαινιάστηκε στη Λιβαδειά και θα στεγάσει της υπηρεσίες του νομού, οι οποίες σήμερα είναι διασκορπισμένες σε διάφορες, κατά κανόνα ακατάλληλες, οικοδομές.
Δίπλα στην Ερκυνα, το ποτάμι που διασχίζει την πόλη, βρίσκεται το διοικητήριο, έργο του γραφείου Μπίρη Επιλέχθηκε ένας συμβολικός τόπος, πάνω στο όριο της παλιάς και της καινούργιας πόλης, δίπλα στην Ερκυνα, το ποτάμι που διασχίζει την πρωτεύουσα της Βοιωτίας και δημιουργεί ένα φυσικό τοπίο σπάνιας ομορφιάς. Το τελευταίο στοιχείο είναι που έδωσε το έναυσμα στους μελετητές να αναπτύξουν το κτήριο σε οφιοειδή διάταξη, για να ακολουθεί τον υδάτινο άξονα, και έδωσε από την αρχή στο συγκρότημα το προσωνύμιο «φίδι». «Η αξιοποίηση μιας πρωτογενούς ιδέας από το παρελθόν γέννησε μια δυναμική νέα αρχιτεκτονική, με έντονη πλαστικότητα, διαφάνεια και πολλά χρώματα, χωρίς οιαδήποτε μιμητική ή λαϊκότροπα σκηνογραφική διάθεση», εξηγεί ο καθηγητής Τάσος Μπίρης, που μαζί με τον πρόωρα χαμένο αδελφό του Δημήτρη και τους Π. Κοκκόρη, Κ. Γρηγοράτο και Κ. Κωστόπουλο αποτέλεσαν τη βασική αρχιτεκτονική ομάδα.
Το νέο διοικητήριο έχει πίσω του προϊστορία 23 ετών. Η αρχιτεκτονική ιδέα ήταν αυτή που το 1987 είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό. Συνάντησε το σύνθετο, λίγο-πολύ γνωστό, πλέγμα των διαδικασιών, που ταλαιπωρούν τη δημόσια αρχιτεκτονική στη χώρα μας. Ο Τάσος Μπίρης αποτιμά θετικά το πείραμα, επισημαίνει τη θετική συμβολή της νομαρχίας στο όλο εγχείρημα και αναδεικνύει το ρόλο της δημόσιας αρχιτεκτονικής.
«Αν θέλει κανείς να κατανοήσει πραγματικά και εις βάθος ποια είναι η αρχιτεκτονική που γεννά η κοινωνία στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, ποια είναι σε γενικό επίπεδο η αξία ή η απαξία της, πρέπει να παρατηρήσει κυρίως τη δημόσια έκφρασή της. Εκεί κυρίως αποκτά ουσιαστικά νόημα και περισσότερη γνησιότητα ο δύσκολος αγώνας, συχνά βίαιος και με ρίσκο, για την ανατροπή των στερεότυπων που εμποδίζουν την ανάπτυξη νέων αρχιτεκτονικών ιδεών για μια καλύτερη, ατομική και συλλογική, ζωή», παρατηρεί ο καθηγητής του Πολυτεχνείου.
Χ.ΤΖ.
Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010