Μοσχοπόδι…άλλη ματιά

Στη δεκαετία του ’80, το Μοσχοπόδι ήταν, όπως και σήμερα, ένα πανέμορφο δάσος με λιγοστά σπίτια και με ακόμα λιγότερους επισκέπτες. Χώρος εκδρομών για τα σχολεία, τόπος συνάντησης για τα ερωτευμένα ζευγαράκια, κυρίως τα παράνομα, αλλά και μέρος όπου οι δοσοληψίες γίνονταν εν κρυπτώ και παραβύστω.
Στη δεκαετία του ’90, το Μοσχοπόδι εξακολουθεί να είναι ένα πανέμορφο δάσος με σταδιακές αλλαγές. Νεόδμητες βίλλες εμφανίζονται, τα παράνομα ζευγαράκια είναι πλέον πιο επιφυλακτικά, άνθρωποι, μεγάλης ηλικίας κυρίως, περπατάνε μέχρι το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, αθλητές όλων των ηλικιών κάνουν αναγνωριστικές εμφανίσεις στο νέο τους προπονητικό περιβάλλον. Ετσι, λοιπόν, το καταπράσινο δάσος μας αρχίζει να πλημμυρίζει από φωνές, γέλια, ζωή…
Στη δεκαετία 2000-2010, το Μοσχοπόδι αλλάζει ραγδαία. Χωρίς να χάσει καθόλου από την αίγλη και την ομορφιά του, γίνεται χώρος συνάντησης πολλών και διαφορετικών ανθρώπων. Συγκεκριμένα, οι βίλλες αυξάνονται κατά πολύ, παιδάκια-αθλητές-νέοι-ηλικιωμένοι απολαμβάνουν τη φιλοξενία του δάσους, κυρίως τις απογευματινές ώρες. Ποδηλάτες και μαραθωνοδρόμοι διασχίζουν όλο το δάσος δημιουργώντας τόπους προπόνησης. Πραγματοποιούνται αγώνες με μηχανές ανώμαλου δρόμου, αλλά και πολιτιστικές δραστηριότητες στο απαραίτητο αλλά και ακαλαίσθητο, κατά την ταπεινή μου άποψη, θεατράκι μας.
Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει παρέμβαση από καμιά δημοτική αρχή για να διευκολύνει τη βόλτα των συμπολιτών μας. Μήπως θα έπρεπε οι ιθύνοντες να δημιουργήσουν πηγές νερού διάσπαρτα για να δροσίζονται οι περιπατητές; Μήπως θα έπρεπε να δημιουργηθούν ξύλινα κιόσκια για να ξαποσταίνουν οι ηλικιωμένοι και να συναντιούνται οι νεότεροι; Μήπως θα έπρεπε να εγκατασταθούν περισσότεροι κάδοι απορριμμάτων; Mήπως θα έπρεπε η δημοτική αρχή να επενδύσει με πέτρα ή με ξύλο το θεατράκι μας ώστε να είναι συμβατό με το περιβάλλον του; Εύλογα ερωτήματα που πρέπει να ληφθούν υπόψη από τους εκάστοτε διοικούντες προκειμένου να κρατήσουμε ζωντανό το ομορφότερο μέρος της πόλης μας.

Κόλλιας Λάζαρος, Εκπαιδευτικός