«Ξέρουμε τι σημαίνει να βγεις από τα σωθικά της γης»

«Το σκοτάδι και την υγρασία, τη μούχλα του αέρα που εισπνέεις στα σωθικά σου, τα λασπόνερα που τσαλαβουτάς εκεί στην υγρή στοά, τις μαύρες αχανείς τρύπες αριστερά και δεξιά που συναντάς, τα βαγονέτα με φορτωμένα εργαλεία, δεν τα ξεχνάς με τίποτε.
Στο παλαιότερο εν ενεργεία ορυχείο της χώρας, στο Νέο Κόκκινο Θηβών, εργάζεται από το 1984 ο Βασίλης Καραγιάννης. «Στο μεταλλείο νικελίου της "Λάρκο" μπαίνουμε στο βουνό τριάμισι χιλιόμετρα. Το βουνό είναι απρόβλεπτο, η υγρασία διαβρώνει το έδαφος και τα μεταλλικά στηρίγματα. Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου τρομάζουν στη σκέψη ατυχήματος. Μέση, πνεύμονες και πόδια υποφέρουν. Δεν γίνεται αλλιώς, ο αγώνας είναι καθημερινός».
Μηχανικός μεταλλείων ο Γιάννης Κωνσταντινίδης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων, είδε την επιχείρηση διάσωσης των Χιλιανών και στα μάτια του ξετυλίχθηκαν σκηνές που έζησε και που πολλές φορές στην πολύχρονη καριέρα του απευχόταν να ζήσει. «Είναι μια περιπέτεια η ζωή στα έγκατα. Κατεβάζεις αέρα με σωληνώσεις από την επιφάνεια, βάζεις μπροστά κομπρεσέρ, χτίζεις με πλέγμα και καρδιά σήραγγες για να πας πιο πέρα. Εδώ σε μια σήραγγα αυτοκινήτου μπαίνεις με φώτα και άσφαλτο και ψυχοπλακώνεσαι. Σκέψου να είσαι κάποια χιλιόμετρα κάτω από τη γη».
Ο ίδιος δεν ξεχνά εκείνο το δυστύχημα, το 1973, όπου έχασαν τη ζωή τους δύο εργάτες. Μόλις που ξεκινούσε ως μηχανικός. «Κατέπεσε το μπροστινό τμήμα της οροφής στη στοά. Καταπλακώθηκαν οι άνθρωποι. Το εργοτάξιο αποκλείστηκε για να διενεργήσουν έρευνα οι αρμόδιες υπηρεσίες. Οταν ξανάνοιξε, το μυαλό μας δεν ξεκολλούσε από τις ζωές που χάθηκαν».

Όλο το άρθρο εδώ