Μια νύχτα στην Ακρόπολη με τον Λ. Σάντα και τον Μ. Γλέζο!!!

Γ. Μιχαλάκης ο μαχητής της Πύλης– Ν. Μαργώνης, ο σαμποτέρ της Θήβας

«Μια μέρα, όλοι μαζί οι φοιτητές παρέα βρισκόμασταν πάνω στο Ζάππειο και συζητήσουμε. Σε κάποια στιγμή που ο Μανώλης ήταν στραμμένος προς την Ακρόπολη, γυρίζει και μου λέει: «Λάκη, κοίταξε κει πάνω να ιδείς τι γίνεται κει πάνω…» Κοιτάζω και βλέπω την γερμανική σημαία που κυμάτιζε. Εγώ είχα κάνει μια μέρα, στην αρχή που οι Γερμανοί έβαλαν την σημαία τους στην Ακρόπολη, την σκέψη ότι ο Χίτλερ θεωρούσε την Ακρόπολη κορυφαία έκφραση πολιτισμού, ως την υπέρτατη κατάκτησή του, δεδομένης της αρχαιολατρείας του. Γι’ αυτό και τοποθέτησε εκεί την πολεμική του σημαία, έχοντας την αίσθηση ότι είναι ο άρχων της γης!
Και η σκέψη τους έγινε σχέδιο .. Πήραν τα σχεδιαγράμματα και μετά από πολλά πήγαινε – έλα, προκειμένου να διαπιστώσουν τις δυσκολίες , το βράδυ της 30ης Μαϊου 1941 αποφάσισαν πως η Κρήτη μπορεί να έπεσε , αλλά ο πόλεμος δεν χάθηκε…
Οι Γερμανοί γλεντούσαν για την νίκη της Κρήτης, αλλά οι δυο νέοι προσπάθησαν να κατεβάσουν την σημαία, που ήταν τεράστια και ο ιστός της δεμένος με τρία μεγάλα σύρματα, που είχαν στρόφιγγες… Σκαρφάλωναν, την έπιαναν, την τράβαγαν, αλλά τίποτε δεν γινόταν…. Και αφού ανέβηκαν στον λείο και γλιστερό ιστό πολλές φορές, κατόρθωσαν να την ξεσφίξουν και να την ξεμπλέξουν. Η τεράστια σημαία έπεσε και τους κουκούλωσε…. Εμείς οι δυο, νέα 19χρονα παιδιά μιας σκλαβωμένης χώρας, άοπλα, βεβηλώσαμε το σύμβολο του Χίτλερ και τον χτυπήσαμε στην καρδιά… Μέσα μας, κυριάρχησε η αίσθηση , ότι ήταν μεγάλη εκείνη η στιγμή, με το λιγοστό φως του φεγγαριού να λάμπει πάνω στα μάρμαρα που εκπροσωπούσαν 3.000 χρόνια ιστορίας στα ιερά της πατρίδας μας. Εκεί – αισθάνθηκα εγώ, αλλά πιστεύω και ο Μανώλης – ότι 10 ζωές αν είχα θα τις έδινα…»
Πρόκειται για ένα μικρό απόσπασμα....

Η συνέχεια εδω