Να σταματήσουμε την ληστρική εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου και την σκανδαλώδη εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων από την Πολιτεία

Η παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας στην εκδήλωση που διοργάνωσαν οι μεταλλωρύχοι της ΕΛΜΙΝ στην Οίτη, θα μπορούσε να εκληφθεί σαν συμβολική κίνηση που τιμά κόσμο της εργασίας και ιδιαίτερα ένα τμήμα του που εργάζεται σκληρά κάτω από δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες. Παρόλα αυτά η ενέργεια αυτή έγινε σε χώρο και σε χρόνο που σχετίζεται άμεσα με τις κλιμακούμενες αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών απέναντι στα αποτελέσματα της διαχρονικής δράσης των μεταλλευτικών εταιριών στην περιοχή. Ιδιαίτερα αφού εν μέσω κρίσης που δοκιμάζει σκληρά την πλειοψηφία των πολιτών, οι εταιρείες αναζητούν νέα ώθηση να συνεχίσουν το «έργο» τους.
Ένα «έργο» που για δεκαετίες τώρα δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας για τα οφέλη που απέδωσε αφενός στην «εθνική» οικονομία ή στις τοπικές κοινωνίες και αφετέρου στα ιδιωτικά χαρτοφυλάκια των εταιριών: Η κοινωνική και οικονομική ερημοποίηση στο Μαντούδι, η τοξική μόλυνση στη Λάρυμνα και τη Μεσσαπία, ο Κορινθιακός «χωματερή» των αποβλήτων του εργοστασίου Αλουμίνας, η «ξεκοιλιασμένη» από την εκμετάλλευση βωξίτη Γκιώνα μέσα σε μια φτωχή και υπανάπτυκτη Φωκίδα, η επέκταση της μεταλλευτικής δραστηριότητας και της περιβαλλοντικής καταστροφής στην Οίτη ακόμη και μέσα στον πυρήνα του εθνικού δρυμού είναι μερικά από τα αποτελέσματα μιας διαχρονικής ληστρικής δραστηριότητας. Αυτή η δραστηριότητα μπορεί μεν να «νομιμοποιούνταν» από τις πολιτικές που ταύτιζαν την αξιοποίηση της Δημόσιας περιουσίας –Ορυκτού πλούτου- με την εξυπηρέτηση αποκλειστικά ιδιωτικών συμφερόντων αλλά δεν είναι ούτε «νόμιμη» ούτε «ηθική» .
Οι εργαζόμενοι που για δεκαετίες «έχτιζαν» με τον ιδρώτα τους τις περιουσίες των μεταλλευτικών επιχειρήσεων, σήμερα δέχονται ένα ιδιότυπο εκβιασμό, μέσα από την αμφισβήτηση του δικαιώματος τους στη δουλειά, για να λειτουργήσουν σαν άλλοθι για τα εγκλήματα που έχουν συντελεστεί, εξυπηρετώντας παρά τη θέληση τους την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» που προωθούν οι εταιρίες σαν αντίβαρο στην αντίδραση των τοπικών κοινωνιών.
Οι τοπικές κινήσεις πολιτών και συλλογικότητες έχουν διανύσει πολύ δρόμο ξεκινώντας από το σπάσιμο της σιωπής που επέβαλλαν οι κυρίαρχοι οικονομικοί και πολιτικοί «τοπάρχες» αλλά και η κεντρική εξουσία, για όσα συνέβαιναν στον τόπο τους. Διεκδίκησαν και διεκδικούν το δικαίωμα να έχουν οι ίδιοι λόγο για τη ζωή και την προκοπή του τόπου τους. Κι υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος μπροστά μας..
Σήμερα είναι τόσες οι ανοιχτές πληγές και τα προβλήματα που φωνάζουν «παρών» σ΄ αυτή την άκρη της Ν.Α. Στερεάς, που δεν μπορούμε αλλά και δεν έχουμε το δικαίωμα απέναντι στα παιδιά μας να λέμε ότι «…δεν ξέραμε..»
Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα, συντονίζοντας τη φωνή και τη δράση μας με τις τοπικές κινήσεις και συλλογικότητες είναι πως…

Όποιος «παίζει» με τα δάση, τα νερά, το περιβάλλον, την εργασία, τον τόπο μας με άλλα λόγια με τη ΖΩΗ μας, παίζει «….εν ου παικτοίς…»

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ