Του Λάζαρου Κόλλια
Ήμουν πιτσιρικάς, πριν 20 χρόνια περίπου, όταν ξεκινούσα από το πατρικό μου σπίτι στη Νέα θήβα, κυρίως Σαββατοκύριακα, με μια μπάλα του μπάσκετ παραμάσχαλα για να πάω να παίξω στον άγιο Νικόλα..Στο δρόμο μου συναντούσα φίλους – συμμαθητές, φτιάχναμε ομάδες στα γρήγορα και οδεύαμε προς το γνωστό μας μέρος. Το μοναδικό μας άγχος ήταν μήπως μας είχαν «πιάσει» τις δύο και μοναδικές μπασκέτες κάποιοι άλλοι, καθώς στο γήπεδο συγκεντρώνονταν παιδιά απ όλες τις ηλικίες και από διάφορες γειτονιές. Μάλιστα, αθλητικές ομάδες προπονούνταν στο γήπεδο, πράγμα το οποίο μας ανάγκαζε να περιμένουμε πολλές ώρες μέχρι να βρούμε ελεύθερη μπασκέτα για να παίξουμε.
Τα χρόνια περνούσαν και ο Άγιος Νικόλας ολοένα και ερήμωνε. Έγινε στέκι αλλοδαπών, ναρκομανών, περιθωριακών, αλλά όχι πλέον παιδιών όπως άλλοτε..Τους τελευταίους μήνες η προηγούμενη Δημοτική αρχή έκανε κάποια προσπάθεια με το φωτισμό του γηπέδου, την επιδερμική αναμόρφωση του χώρου, να ξαναποκτήσει ο Αγιος Νικόλας τη χαμένη του αίγλη, αλλά μάταια..
Μήπως η νέα Δημοτική αρχή πρέπει να αναπλάσει ουσιαστικά το χώρο, ώστε να μοιάζει με αθλητικό γηπεδάκι και όχι με ξέφραγο αμπέλι;
Μήπως η νέα Δημοτική αρχή σε συνεργασία με αθλητικούς συλλόγους πρέπει να αρχίσουν να διοργανώνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα διάφορες αθλητικές δραστηριότητες προκειμένου να αποκτήσει ξανά ζωή αυτό το πανέμορφο αθλητικό μας στέκι;
Μήπως εμείς οι πολίτες οφείλουμε να πιέσουμε τους νέους μας Δημοτικούς «άρχοντες», αλλά και να συμβάλουμε εμείς οι ίδιοι, είτε με εθελοντική εργασία είτε με οικονομική συνεισφορά, ώστε ο μοναδικός αυτός «αθλητικός πνεύμονας»στο κέντρο της πόλης να ξαναγίνει μέρος της ζωής μας;
Ας μη ξεχνάμε ότι και πριν από 20 χρόνια η οικονομική κατάσταση της πόλης μας δε διέφερε κατά πολύ από τη σημερινή. Μήπως λοιπόν απαιτείται όραμα, προθυμία, εργατικότητα, για να βγάλουμε τα παιδιά μας έξω από το σπίτι και το internet, να ξαναματώσουν στις αλάνες;
Άραγε, χρειάζονται πολλά χρήματα για να αγοραστούν 2 νέες μπασκέτες, ένα διχτάκυ του βόλλευ, 3-4 κούνιες για τα μικρά παιδιά και να τοποθετηθεί ένας Δημοτικός φύλακας του χώρου, τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα; Οψόμεθα…
Τα χρόνια περνούσαν και ο Άγιος Νικόλας ολοένα και ερήμωνε. Έγινε στέκι αλλοδαπών, ναρκομανών, περιθωριακών, αλλά όχι πλέον παιδιών όπως άλλοτε..Τους τελευταίους μήνες η προηγούμενη Δημοτική αρχή έκανε κάποια προσπάθεια με το φωτισμό του γηπέδου, την επιδερμική αναμόρφωση του χώρου, να ξαναποκτήσει ο Αγιος Νικόλας τη χαμένη του αίγλη, αλλά μάταια..
Μήπως η νέα Δημοτική αρχή πρέπει να αναπλάσει ουσιαστικά το χώρο, ώστε να μοιάζει με αθλητικό γηπεδάκι και όχι με ξέφραγο αμπέλι;
Μήπως η νέα Δημοτική αρχή σε συνεργασία με αθλητικούς συλλόγους πρέπει να αρχίσουν να διοργανώνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα διάφορες αθλητικές δραστηριότητες προκειμένου να αποκτήσει ξανά ζωή αυτό το πανέμορφο αθλητικό μας στέκι;
Μήπως εμείς οι πολίτες οφείλουμε να πιέσουμε τους νέους μας Δημοτικούς «άρχοντες», αλλά και να συμβάλουμε εμείς οι ίδιοι, είτε με εθελοντική εργασία είτε με οικονομική συνεισφορά, ώστε ο μοναδικός αυτός «αθλητικός πνεύμονας»στο κέντρο της πόλης να ξαναγίνει μέρος της ζωής μας;
Ας μη ξεχνάμε ότι και πριν από 20 χρόνια η οικονομική κατάσταση της πόλης μας δε διέφερε κατά πολύ από τη σημερινή. Μήπως λοιπόν απαιτείται όραμα, προθυμία, εργατικότητα, για να βγάλουμε τα παιδιά μας έξω από το σπίτι και το internet, να ξαναματώσουν στις αλάνες;
Άραγε, χρειάζονται πολλά χρήματα για να αγοραστούν 2 νέες μπασκέτες, ένα διχτάκυ του βόλλευ, 3-4 κούνιες για τα μικρά παιδιά και να τοποθετηθεί ένας Δημοτικός φύλακας του χώρου, τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα; Οψόμεθα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου