Σήμερα στα Τροφώνια οι "Αντιγόνες"

Σύνθεση με κείμενα από τα έργα:

Σαρλότ Ντελμπό, « Καλάβρυτα-Χίλιες Αντιγόνες», Αισχύλου, «Επτά επί Θήβας», Μετ.Κ.Γρυπάρη, Σοφοκλεόυς, «Αντιγόνη» , Μετ.Κ.Μύρη, Μπέρτολντ Μπρεχτ «Η Αντιγόνη του Σοφοκλή», Μετ.Α.Σολομού, Δραματουργική επεξεργασία/σύνθεση: Μαρία Φραγκή

Σκηνοθεσία:Λ.Τσάγκας (συνεργασία Μ.Φραγκή)

Μουσική:Γιάννης Μεταλλινός

Κοστούμια:Πένυ Αμπλά

Σκηνικά:Χριστίνα Οικονόμου

Παίζουν :Μ.Βλασσοπούλου, Β.Ζαϊφίφης, Κ.Ζημιανίτης, Π. Κορδαλής, Β.Κώστα, Γ.Μπίμης, Ε.Μπούρα, Δ.Παπουτσή, Τ.Ράπτης, Ν.Ρέγκου, Ε.Σολωμού, Λ.Τσάγκας.

Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα για σχολεία και Α.Ε.Ι. :

Αντιγόνη Μώρου,PhD - Μαρία Φραγκή,PhD

Οι «Αντιγόνες» είναι μια σκηνική μελέτη, όπου συναντιέται ο γνωστός μύθος με νεότερες εκδοχές του και αποτελεί μια ανάγνωση αυτής της γνωστής ιστορίας μέσα από την σύγχρονη πολιτική και κοινωνική συνειδητοποίηση, που επιτρέπει να διακρίνει κανείς στις διαχρονικές αξίες του μύθου.

Η Αντιγόνη κάνει την αναπόδραστη διαδρομή κάθε θύματος της φιλοπόλεμης κοινωνίας και της κατάχρησης εξουσίας, από την αρχή ως το τέλος της γνωστής τραγωδίας του Σοφοκλή. Αυτή η πορεία, όπου πρωταγωνιστεί η επανάληψη της μοίρας του ατόμου απέναντι στη μάζα, της ζωής απέναντι στο θάνατο, μοιάζει απαράλλαχτη από το 441π.Χ. ως το 2011μ.Χ.

Η τραγωδία ξαναγεννιέται διαρκώς, οι Αντιγόνες δεν έχουν τέλος (Τ.Στάινερ), γιατί η ζωή μας δεν έχει αλλάξει:Οι «όροι» απρόσωπων , ανώνυμων ρυθμιστών της συμπεριφοράς μας είναι εδώ.Τα άψυχα, κρεμασμένα προς παραδειγματισμόν κορμιά, είναι εδώ. Οι αδελφοκτόνες διεκδικήσεις είναι εδώ. Οι άνομοι νόμοι κυριαρχούν.

Η παράστασή μας, αναρωτιέται γι’ αυτή την διάρκεια την τραγωδίας - προσπαθεί να κατανοήσει. Έχοντας ως βάση τον υποκριτή/ ηθοποιό που ξεπηδάει μέσα από τις διθυραμβικές τελετουργικές διαδρομές, ο θεατής συνυποβάλλει τα ερωτήματά του:

Ο χορός είναι ο ήρωας ή παρατηρητής; Μπορεί να κρίνει ή διαφεύγει κάθε ευθύνης; Μπερδεύει το δίκιο με το άδικο; Φοβάται; Εθελοτυφλεί;

Η επιδίωξή μας να μην ξεχωρίζει το σώμα του «χορού» από τους «ρόλους», έχει στόχο την ανάδειξη της απόλυτης συγγένειας που έχουν μεταξύ τους και την υπογράμμιση της παρουσίας του χορού ως μήτρας της τραγωδίας. Έτσι ο θεατής γίνεται άμεσος μέτοχος, κάνει το διαδραματιζόμενο δική του υπόθεση και μέσα από αυτό κατανοεί και τον εαυτό του. Η ηρωϊκή παρουσία γεννιέται μέσα σε συνθήκες που όλοι αναγνωρίζουν. Ο πόλεμος είναι μια διαρκής κατάσταση των ανθρώπινων κοινωνιών.Η Αντιγόνη μάς είναι συμπαθής ακόμη σήμερα επειδή αντιστέκεται στον Κρέοντα ή επειδή αγαπά τον αδελφό της; Επειδή προτιμά το θάνατο ή επειδή προεκτείνει τα όρια της ζωής πέρα απ’ αυτόν;

Στο ερώτημα του Ρόμπιν:Αν μπορούσες ν’αλλάξεις ένα πράγμα στη ζωή σου ,τί θ’άλλαζες; η Αντιγόνη μάλλον θ’ απαντούσε :Τη ζωή μου, όπως η Γκρέης (Σ. Κέην, ΚΑΘΑΡΟΙ ΠΙΑ).

Από τον Σοφοκλή ως τον Μπρεχτ κι’από εκεί ως την Σάρα Κέην, το θέατρο δραματοποιεί αυτή την απάντηση. Η παράστασή μας περνάει από τη μια στην άλλη πυκνότητα και γραφή, ισορροπώντας πάνω στο «ξυράφι» του τραγικού.