Νικόλαος Σφήκας - Αλέξανδρος Λιάπης

Την Δευτέρα 18 Οκτωβρίου εγκαινιάζεται στην Opus 39 Gallery (Λευκωσία), η έκθεση του Νικόλα Σφήκα και του Αλέξανδρου Λιάπη. Οι καλλιτέχνες που έχουν στο ενεργητικό τους πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο εξωτερικό καθώς και βραβεία τέχνης, παρουσιάζουν μια ποικιλομορφία έργων ζωγραφικής, χαρακτικής και γλυπτικής. Τα θέματά τους προέρχονται από την Κύπρο, τον άνθρωπο, τη φύση και το σκάκι και αιχμαλωτίζουν όχι μόνο συναισθήματα και πλούσιες χρωματικές διακυμάνσεις αλλά και πνευματική δύναμη.

Διάρκεια έκθεσης: 18 - 29 Οκτωβρίου 2011,
21 Κίμωνος, 2006 Στρόβολος, Λευκωσία, Κύπρος,
τηλ./φαξ 22 424983, mango2@cablenet.com.cy

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΣΦΗΚΑ
Ο Κύπριος καλλιτέχνης σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Helwan Καΐρου. Εκπόνησε διδακτορική διατριβή στις Τέχνες στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει στο ενεργητικό του 21 ατομικές εκθέσεις, στην Κύπρο και στο εξωτερικό, πολλές ομαδικές και έχει βραβευτεί επανειλημμένα. Έργα του βρίσκονται σε Μουσεία και Ιδιωτικές Συλλογές.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΛΙΑΠΗ
Ο Λιάπης γεννήθηκε στα Οινόφυτα. Έζησε στη Βιέννη μέχρι το 1976, ταξίδεψε στις πολλές χώρες της Ευρώπης, επίσης στην Αίγυπτο πολλές φορές, Ιορδανία και Αμερική. Είναι αυτοδίδακτος ζωγράφος και γλύπτης. Πολλά έργα του βρίσκονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει στο ενεργητικό του 26 ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε 55 θεματικές – ομαδικές εκθέσεις. Πρόσφατα ζωγράφισε με τους μαθητές των Δημοτικών Σχολείων Ασωπίας και Τανάγρας στην περιοχή του.

ΚΡΙΤΙΚO ΣΗΜΕΙΩΜΑ του Αλέξανδρου Λιάπη
Όταν, το 868, έφτασε έφτασε σαν κυβερνήτης ο Ιμπν Τουλούν στην Αίγυπτο, έχτισε μια σειρά από αξιόλογα κτήρια στα οποία συγκαταλέγεται ένα από τα ομορφότερα τζαμιά παγκοσμίως, που φέρει και το όνομά του. Κίονες από πλινθιά αντί λίθων σηκώνουν το ορθογώνιο κτίσμα που έχει έντονες περσικές επιρροές και είναι οικοδομημένο περιμετρικά μιας μεγάλης αυλής. Γύψινες διακοσμητικές παραστάσεις με γεωμετρικά και φυτικά σχέδια τονίζουν την αίγλη μιας εποχής η οποία και ενισχύεται όταν φανταστεί κανείς ότι παλιότερα, μικρά έγχρωμα γυαλιά, μέσα στους γύψινους ιστούς των παραθύρων, αντανακλούσαν σαν καλειδοσκόπια το δυνατό φως του ήλιου. Ο μιναρές είναι ντροπαλός, αφήνει το κτίριο στην ηρεμία του και προσεύχεται έξω από το τέμενος. Η βάση του είναι τετράγωνη, συνεχίζει κυλινδρικά και απολήγει σε οκταγωνική κάτοψη.
Απρίλιος 2005. Μαζί με τον φίλο μου Αλέκο περπατάμε στην αυλή του Ιμπν Τουλούν. Από την πρώτη στιγμή, η ενέργεια της οθρογώνιας γεωμετρίας του χώρου τον διαπέρασε. Πιθανόν αποσκοπούσε στο να του προσφέρει ένα δικό του κομμάτι που είχε προ πολλού χάσει. Σαν αστραπή με κτύπησαν τα λόγια του Ντάρελ, Όλη η πορεία της ζωής κάποιου είναι απλώς μια αναζήτηση για το χαμένο κομμάτι. Θέλοντας ή μη, ο χώρος μας προκάλεσε να μιλήσουμε για εκείνους που ενεργοποιούν τις επαφές του ανθρώπου με το σύμπαν αλλά και για την ανυπαρξία που κυματίζει έξω από την ψυχή.
Δεκέμβριος 2009. Τώρα βρίσκομαι μπροστά στα έργα του Αλέκου. Δεν κοιτώ πλέον έναν φίλο που εκφράζει τον εαυτό του, αυτό το γνωρίζω από πολλά χρόνια πριν. Επιστρέφω όμως στις στιγμές εκείνες του Ιμπν Τουλούν και κοιτώ την σκέψη της όρασής του μέσα από τις χρωματικές διακυμάνσεις και λυγερές γραμμές που διέπονται από ανθρώπινη διάθεση. Δεν διοργανώνει στα έργα του τις γνώσεις του για τον κόσμο, τις έχει προ πολλού, ακόμη και προφορικά, διατυπώσει. Αντιθέτως αιχμαλωτίζει τα πιο δυνατά και αδύνατα συναισθήματά του, όπως ο Θυμός που υπογραμμίζει μια ανθρώπινη αδυναμία μέσα από τρεις μορφές αναστατώνοντας τους ρυθμούς των μορφών του. Ο Θυμός της γυναίκας, μια πιο συμπυκνωμένη μάζα έτοιμη να εκραγεί μέσα στο σκούρο περιβάλλον που την ενσωματώνει. Άλλα συναισθήματα απορρέουν από το έργο Το κουβάρι της ντροπής. Εδώ η διαδρομή της γραμμής φανερώνει τον μοναδικό δρόμο που δεν έπρεπε να επιλεχθεί...
Συχνά συναντάμε αντιπαλότητα στα ζεστά και ψυχρά χρώματα της παλέτας του ζωγράφου δηλώνοντας ανοικτή στην παρόρμηση των γεγονότων της προσωπικής του ζωής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι Το θαύμα των τεράτων, μια ποιητική έξαρση σε μια διευρυμένη ζωγραφική υπέρβαση. Οι πρωταρχικές μορφές των τεράτων διαπραγματεύονται σ’ ένα περιβάλλον που δεν τους ανήκει. Αλλού όμως η αντιπαλότητα αυτή, όπως στον Ιεροφάντη, αναγκάζει τον θεατή να αναζητά τα ενδότερα νοήματα, το κόκκινο, πορτοκαλί και κίτρινο δεν σπάνε άμεσα από τα ψυχρά. Στα περιγράμματα των όγκων και της κίνησής τους αντανακλώνται επιρροές του Hundertwasser και διεγείρουν τους μηχανισμούς ενός αφηγηματικού χαρακτήρα.
Αλλού το χρώμα τοποθετείται βίαια και αλλού αρμονικά όπως στην Αρχή του παραμυθιού, που παραπέμπει σε περιπέτεια καθώς ένας μονόλογος των μορφών μας προσκαλεί να τον ακολουθήσουμε. Στα Κεριά ματωμένα, υπό το βάρος του ήλιου δημιουργείται μια λευκή αύρα. Ο Αλέκος συνδυάζει τη φόρμα με την εικαστική του ανεξαρτησία και αξιοποιεί το στοιχείο του χρόνου μεσ’ τα ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Τα διακοσμητικά στοιχεία, σε όλα τα έργα του, είναι μεταφορείς μιας ιδιαίτερης δυναμικής που επιδιώκουν να αγγίξουν το ασυνείδητο που τυχαίνει να δημιουργούν οι μορφές. Η ελευθερία, ο αυθορμητισμός και ο τολμηρός τρόπος δημιουργίας διαμορφώνουν τα χαρακτηριστικά του προσωπικού του ιδιώματος, μια ονειρική ατμόσφαιρα με μια αίσθηση ρευστού χώρου, όπως τη ζήσαμε τον Απρίλιο του 2005.
Νικόλας Σφήκας
Ζωγράφος, Διδάκτωρ Ιστορίας της Τέχνης