"Καθαρές κουβέντες…" του Μάριου Μιχαηλίδη

«Τι τα θες τώρα αυτά»; Λένε κάποιοι, αποφεύγοντας μια σοβαρή συζήτηση για τα γεγονότα της Πέμπτης. «Ας τ΄ αφήσουμε πίσω μας και ας δούμε τι θα κάνουμε από ΄δω και πέρα».

Χμ! Το «από δω και πέρα» χρειάζεται ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ μια καθαρή κουβέντα για το «μέχρι εδώ». Τα «γεγονότα» της Πέμπτης, δηλαδή, η στρατιωτικού τύπου, πρωτοφανής και θανατηφόρα επίθεση ενάντια στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ, πιέζουν στο να ξεκαθαριστούν (ίσως ξανά) ορισμένα ζητήματα στα μυαλά των αγωνιστριών και αγωνιστών.

Πρώτο: ο καθένας που κατεβαίνει στο δρόμο πρέπει να σκεφτεί και να αποφασίσει για το τι θα γίνει επιτέλους με τους «λιθοβόλους», «μπουκαλοβόλους», «βιτρινοθραύστες» και άτομα «συναφών επαγγελμάτων», οι οποίοι επιτίθενται μέσα από το σώμα της διαδήλωσης ενάντια στα ΜΑΤ ή τα ΑΤΜ ή τις βιτρίνες, χρησιμοποιώντας τους διαδηλωτές για προκάλυψη. Για να επέμβουν, κατόπιν, τα ΜΑΤ, δυσανάλογα προς την έκταση της ζημιάς και να διαλύσουν (συνήθως αιματηρά) τη διαδήλωση! Πόσο θα συνεχιστεί αυτό το «παιχνιδάκι» των μηχανισμών; Θα περιφρουρηθούν οι διαδηλώσεις, ναι ή όχι; Και άμα περιφρουρηθούν, με ποιο «διαφορετικό τρόπο» από εκείνον του ΠΑΜΕ; Θα συντηρηθούν αντιλήψεις του τύπου «εμείς δεν είμαστε αστυνομία» ή «ο καθένας έχει την ελευθερία επιλογής των μορφών πάλης»; Θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμη η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ;

Σε σχέση με τα παραπάνω: εν τέλει, κακώς ή καλώς περιφρούρησε το ΠΑΜΕ τη συγκέντρωσή του, ελέγχοντας τις προσβάσεις στην πλατεία Συντάγματος; Μα από εκεί εξαπολύθηκε η επίθεση! Μέσα από τη μάζα των εκτός ΠΑΜΕ διαδηλωτών, οι οποίοι, ανέτοιμοι πολιτικά και οργανωτικά, δεν μπόρεσαν να παρεμποδίσουν τους επιτιθέμενους. Τι θα γινόταν άμα το ΠΑΜΕ άνοιγε το δρόμο στους «αντιεξουσιαστές», για να διαδηλώσουν μπροστά στη Βουλή; Όχι η επανάληψη του ίδιου έργου; Βέβαια, στη βάση μιας πολιτικής συμφωνίας για την περιφρούρηση της τεράστιας συγκέντρωσης, θα μπορούσαν (και θα έπρεπε) να διαδηλώνουν μπροστά στη Βουλή οργανωμένα τμήματα όχι μόνο του ΠΑΜΕ, αλλά και άλλων συνδικαλιστικών ή πολιτικών οργανώσεων, που διέθεταν κόσμο μυαλωμένο και έμπειρο. Τότε, χωρίς ψυχολογικά ρήγματα μεταξύ των διαδηλωτών, μάλλον θα ήταν πολύ πιο δύσκολη η υλοποίηση της προβοκάτσιας…

Δεύτερο: για πόσο ακόμη θα πιστεύουν κάποιοι ότι αρκεί ένα μεγάλο πλήθος στο Σύνταγμα, για να ανατραπεί η κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την Ε.Ε., το «σύστημα»; Για πόσο ακόμη θα νομίζουν ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν μόνο (ή κύρια) η έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα; Μα δεν μελέτησαν την τεράστια, συστηματική ανάπτυξη του Κόμματος των Μπολσεβίκων, την επίμονη προσπάθειά τους για να κερδίσουν τα Σοβιέτ, την ευέλικτη τακτική του Λένιν, που υποχωρούσε όταν έπρεπε και εφορμούσε όταν ήταν η ώρα; Μια και καλή: οι κοινωνικοπολιτικές ανατροπές δεν έχουν καμία σχέση με τη «ζούρλα», με το «γεγονός» και, πολύ περισσότερο, είναι παντελώς εχθρικές προς την προβοκάτσια.

Τρίτο: μήπως κάποιοι έχουν ως πρότυπο την πλατεία Ταχρίρ και την ανατροπή του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο; Τότε, όμως, ας μην τους ξεφεύγει η ανάληψη της διακυβέρνησης απ΄ ευθείας από το στρατό(!), η συνέχιση της ίδιας εξωτερικής πολιτικής (Ισραήλ, ΗΠΑ), της ασύλληπτης φτώχειας και ταξικής ανισότητας… Το αυτόν επιθυμούμε και δι ημάς;

Τώρα, βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι, που «ποντάρουν» στις διαδηλώσεις, για να προωθήσουν «κεντροαριστερές» λύσεις, «προοδευτικές» κυβερνήσεις, πάντα μέσα στην Ε.Ε. και με το Ευρώ καμάρι! «Για να σωθεί ο λαός», λένε, ενώ, αντικειμενικά, πάνε να σώσουν το σύστημα!

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Απαιτείται ΜΕΓΑΛΗ κινηματική, πολιτική και οργανωτική δουλειά, με στόχο την ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τη μορφή που αυτή μπορεί να πάρει. Και αυτό σημαίνει ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ, όλων των φανερών και κρυφών μηχανισμών επιβολής που διαθέτει. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στις απαραίτητες, βαθιές, ριζικές ανατροπές, που απαιτούνται: να απαλλαγούμε από τη θανατερή αγκαλιά των λήσταρχων «πιστωτών» και του Ιμπεριαλισμού, για να αναπτύξουμε τον τόπο μας ΑΛΛΙΩΣ, προς όφελος του Λαού και μόνο του Λαού. Επομένως, ο πολιτικός προσανατολισμός του κινήματος πρέπει να «δείχνει» προς μια ΑΛΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΕΡΓΑΤΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ, ΑΛΛΟΥ ΤΥΠΟΥ από αυτή που έχουμε γνωρίσει.

Οι πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν σε αυτή τη βάση, ας δράσουν από κοινού. Πολύ περισσότερο, οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές στη βάση, στο εργατικό, στο λαϊκό κίνημα. Κυρίως εκεί θα κριθούν οι πολιτικές εξελίξεις.