Από τον πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου*
Η σημερινή κρίση είναι αυτοτροφοδοτούμενη, σπιράλ, «φαύλος κύκλος». Είναι πολιτική, πολιτιστική , κοινωνική , πνευματική, θεσμική, αξιακή , οικονομική. Είναι πριν και πάνω από όλα συστημική χωρίς να θέλω να απαλλάξω από τις ευθύνες αυτούς που σήμερα τις έχουν στο εγχώριο πολιτικό επίπεδο. Οι ρίζες της λοιπόν, υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα (παρά τις ελληνικές υπερστρεβλώσεις) και έχουν να κάνουν με την επικίνδυνη απόσπαση της οικονομίας και της τεχνικής από τη σφαίρα της πολιτικής και της κοινωνίας. Τα φάρμακα και οι θεραπείες που αλλεπάλληλα χορηγούνται είναι χειρότερα από την ασθένεια. Η κοινωνική απογοήτευση και απόγνωση βαθαίνουν χωρίς προοπτική εξόδου και λύτρωσης. Η σοσιαλφιλελεύθερη συναίνεση που κυβέρνησε τον κόσμο τις τρεις τελευταίες δεκαετίες εξαντλείται.
Παγκοσμιοποίηση, παντοδυναμία των αγορών, υποβάθμιση των οικουμενικών δημοκρατικών αξιών, αρχών , κατακτήσεων, εννοιών , η εμπορευματοποίηση, οι ιδιωτικοποιήσεις και η καταλήστευση των δημόσιων αγαθών, η στρεβλή ανάπτυξη με τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος, η θεοποίηση της χρηματιστηριακής οικονομίας, η περιθωριοποίηση της πραγματικής οικονομίας, μεταμοντερνισμός , η ασυδοσία του life style ,o φετιχισμός του χρήματος.
Τα ιδανικά δηλαδή της τελευταίας τριακονταετίας κατέληξαν σε ολικό αδιέξοδο και σήμερα απορρίπτονται στον Καιάδα των αζήτητων της ιστορίας.
Ο ατομικισμός και η υπερκατανάλωση, μαζί με τη μηχανοποίηση των πάντων, που φθάνει ως τη μαζικοποίηση της τέχνης και το ψευδαισθητικό σύμπαν του κυβερνοχώρου ( χωρίς να παραγνωρίζω τη συμβολή της η ψηφιακής τεχνολογίας, στην διάδοση της γνώσης και στον εκδημοκρατισμό της επικοινωνίας ), διέλυσαν κάθε έννοια συνοχής και ενότητας στερώντας τον κόσμο από την εσώτερη ελευθερία και την ανθρωπολογική προοπτική του: από τη δυνατότητά του, με άλλα λόγια, όχι μόνο να διεκδικήσει την αυτόνομη πραγμάτωσή του στο παρόν αλλά και να διατηρήσει ζωντανούς τους δεσμούς του με την παράδοση, επαναφορτίζοντας σύμφωνα με τις δικές του αξίες τα ούτως ή άλλως ανοιχτά νοήματα του παρελθόντος. Ο καπιταλισμός όταν χάνει τη προοπτική του, παζαρεύει ακόμη και την κατάρρευσή του, χάνοντας έτσι σε αξιοπιστία. Αυτός λοιπόν ο κόσμος δεν είναι βιώσιμος ούτε διατηρήσιμος.
Τώρα προς το τέλος της αποψινής εκδήλωσης που έγινε στον προθάλαμο των γιορτινών ημερών έχω την αίσθηση και θέλω να πιστεύω ότι πρέπει να κλείσουμε με ένα αισιόδοξο μήνυμα.
Ο δρόμος της Χώρας μας ,του Ελληνισμού , του Λαού της δεν ήταν ανθόσπαρτος. Όμως δεν έπαψε να ελπίζει, να ονειρεύεται και να πιστεύει ότι είναι αναγκαίος ένας κόσμος διαφορετικός, ακόμη και αν επί του παρόντος εμφανίζεται δύσκολος , όχι όμως ανέφικτος γιατί έχει τη δύναμη. Με το κοινωνικό κράτος να διαλύεται ( βλέπουμε υποσιτιζόμενους μαθητές , έλλειψη επαρκούς θέρμανσης, υποβάθμιση του σχολείου -για να μείνουμε στο χώρο της εκπαίδευσης – διαβάζουμε για άνεργους άστεγους , νεόπτωχους , για πλημμελή ιατρική φροντίδα – αν πάμε πάρα πέρα -, όλα αυτά είναι μερικές πραγματικότητες στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις)
Στις δύσκολες αυτές λοιπόν ημέρες, μόνον η αισιοδοξία της θέλησης μπορεί να αντιπαλέψει την εκ των πραγμάτων απαισιοδοξία. Η κρίση όμως είναι πέρα και πάνω από όλα ευκαιρία ανασυγκρότησης. Η αλληλεγγύη -προσέξτε όχι η γλαμουράτη ελεημοσύνη και οι δημόσιες σχέσεις με πρέσβειρες καλής θελήσεως - προβάλλει ως καθήκον του πολίτη ως ανάχωμα στην επαπειλούμενη ανθρωπιστική καταστροφή . Η αναζωογόνηση των κοινωνικών πρωτοβουλιών μπορεί να προσδώσει ριζοσπαστικό χαρακτήρα, να αποτελέσει με άλλα λόγια τον εμβρυουλκό στις πολιτικές εξελίξεις ώστε στη συνέχεια να κερδίσουν έδαφος οι πολιτικές που θα υφάνουν τον κοινωνικό ιστό και θα ξαναδώσουν στη δημοκρατία το ανθρώπινο πρόσωπο. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Ο χώρος πού απόψε βρισκόμαστε είναι 100% αποτέλεσμα σημαντικής πρωτοβουλίας και πυρετώδους δράσης κάποιου προηγούμενου Δ.Σ. αυτού του Συλλόγου Γονέων –Κηδεμόνων . Τα ίδια αυτά άτομα πριν λόγω των παιδιών τους αναλάβουν αυτό τον σύλλογο ,πέρασαν από τον Σύλλογο Γονέων –Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου όπου και εκεί έφτιαξαν πριν 15 χρόνια άλλη μια τέτοια αίθουσα λίγο πιο κάτω . Διαπιστώνω τέλος ότι το σημερινό Δ.Σ. κινείται προς την σωστή κατεύθυνση .Έχει πάρει την σκυτάλη από το προηγούμενο και ευγενώς αμιλλώμενο προσπαθεί να εγκαταστήσει Φ/Β στοιχεία στη στέγη του .
Δεν χάθηκαν όλα, από μας εξαρτάται να δημιουργήσουμε περιβάλλον που εκκρίνει την ελπίδα…
Εύχομαι, ελπίζω, προσδοκώ στο νέο έτος να οργανώσει και άλλες εκδηλώσεις σαν την αποψινή.
* Παρέμβαση στην εκδήλωση - συζήτηση του Συλλόγου Γονέων-Κηδεμόνων του Γεν. Λυκείου Βαγίων με θέμα « Εκπαίδευση και Ελληνική κοινωνία στην Εποχή της κρίσης» (18.12.2011)
Η σημερινή κρίση είναι αυτοτροφοδοτούμενη, σπιράλ, «φαύλος κύκλος». Είναι πολιτική, πολιτιστική , κοινωνική , πνευματική, θεσμική, αξιακή , οικονομική. Είναι πριν και πάνω από όλα συστημική χωρίς να θέλω να απαλλάξω από τις ευθύνες αυτούς που σήμερα τις έχουν στο εγχώριο πολιτικό επίπεδο. Οι ρίζες της λοιπόν, υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα (παρά τις ελληνικές υπερστρεβλώσεις) και έχουν να κάνουν με την επικίνδυνη απόσπαση της οικονομίας και της τεχνικής από τη σφαίρα της πολιτικής και της κοινωνίας. Τα φάρμακα και οι θεραπείες που αλλεπάλληλα χορηγούνται είναι χειρότερα από την ασθένεια. Η κοινωνική απογοήτευση και απόγνωση βαθαίνουν χωρίς προοπτική εξόδου και λύτρωσης. Η σοσιαλφιλελεύθερη συναίνεση που κυβέρνησε τον κόσμο τις τρεις τελευταίες δεκαετίες εξαντλείται.
Παγκοσμιοποίηση, παντοδυναμία των αγορών, υποβάθμιση των οικουμενικών δημοκρατικών αξιών, αρχών , κατακτήσεων, εννοιών , η εμπορευματοποίηση, οι ιδιωτικοποιήσεις και η καταλήστευση των δημόσιων αγαθών, η στρεβλή ανάπτυξη με τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος, η θεοποίηση της χρηματιστηριακής οικονομίας, η περιθωριοποίηση της πραγματικής οικονομίας, μεταμοντερνισμός , η ασυδοσία του life style ,o φετιχισμός του χρήματος.
Τα ιδανικά δηλαδή της τελευταίας τριακονταετίας κατέληξαν σε ολικό αδιέξοδο και σήμερα απορρίπτονται στον Καιάδα των αζήτητων της ιστορίας.
Ο ατομικισμός και η υπερκατανάλωση, μαζί με τη μηχανοποίηση των πάντων, που φθάνει ως τη μαζικοποίηση της τέχνης και το ψευδαισθητικό σύμπαν του κυβερνοχώρου ( χωρίς να παραγνωρίζω τη συμβολή της η ψηφιακής τεχνολογίας, στην διάδοση της γνώσης και στον εκδημοκρατισμό της επικοινωνίας ), διέλυσαν κάθε έννοια συνοχής και ενότητας στερώντας τον κόσμο από την εσώτερη ελευθερία και την ανθρωπολογική προοπτική του: από τη δυνατότητά του, με άλλα λόγια, όχι μόνο να διεκδικήσει την αυτόνομη πραγμάτωσή του στο παρόν αλλά και να διατηρήσει ζωντανούς τους δεσμούς του με την παράδοση, επαναφορτίζοντας σύμφωνα με τις δικές του αξίες τα ούτως ή άλλως ανοιχτά νοήματα του παρελθόντος. Ο καπιταλισμός όταν χάνει τη προοπτική του, παζαρεύει ακόμη και την κατάρρευσή του, χάνοντας έτσι σε αξιοπιστία. Αυτός λοιπόν ο κόσμος δεν είναι βιώσιμος ούτε διατηρήσιμος.
Τώρα προς το τέλος της αποψινής εκδήλωσης που έγινε στον προθάλαμο των γιορτινών ημερών έχω την αίσθηση και θέλω να πιστεύω ότι πρέπει να κλείσουμε με ένα αισιόδοξο μήνυμα.
Ο δρόμος της Χώρας μας ,του Ελληνισμού , του Λαού της δεν ήταν ανθόσπαρτος. Όμως δεν έπαψε να ελπίζει, να ονειρεύεται και να πιστεύει ότι είναι αναγκαίος ένας κόσμος διαφορετικός, ακόμη και αν επί του παρόντος εμφανίζεται δύσκολος , όχι όμως ανέφικτος γιατί έχει τη δύναμη. Με το κοινωνικό κράτος να διαλύεται ( βλέπουμε υποσιτιζόμενους μαθητές , έλλειψη επαρκούς θέρμανσης, υποβάθμιση του σχολείου -για να μείνουμε στο χώρο της εκπαίδευσης – διαβάζουμε για άνεργους άστεγους , νεόπτωχους , για πλημμελή ιατρική φροντίδα – αν πάμε πάρα πέρα -, όλα αυτά είναι μερικές πραγματικότητες στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις)
Στις δύσκολες αυτές λοιπόν ημέρες, μόνον η αισιοδοξία της θέλησης μπορεί να αντιπαλέψει την εκ των πραγμάτων απαισιοδοξία. Η κρίση όμως είναι πέρα και πάνω από όλα ευκαιρία ανασυγκρότησης. Η αλληλεγγύη -προσέξτε όχι η γλαμουράτη ελεημοσύνη και οι δημόσιες σχέσεις με πρέσβειρες καλής θελήσεως - προβάλλει ως καθήκον του πολίτη ως ανάχωμα στην επαπειλούμενη ανθρωπιστική καταστροφή . Η αναζωογόνηση των κοινωνικών πρωτοβουλιών μπορεί να προσδώσει ριζοσπαστικό χαρακτήρα, να αποτελέσει με άλλα λόγια τον εμβρυουλκό στις πολιτικές εξελίξεις ώστε στη συνέχεια να κερδίσουν έδαφος οι πολιτικές που θα υφάνουν τον κοινωνικό ιστό και θα ξαναδώσουν στη δημοκρατία το ανθρώπινο πρόσωπο. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Ο χώρος πού απόψε βρισκόμαστε είναι 100% αποτέλεσμα σημαντικής πρωτοβουλίας και πυρετώδους δράσης κάποιου προηγούμενου Δ.Σ. αυτού του Συλλόγου Γονέων –Κηδεμόνων . Τα ίδια αυτά άτομα πριν λόγω των παιδιών τους αναλάβουν αυτό τον σύλλογο ,πέρασαν από τον Σύλλογο Γονέων –Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου όπου και εκεί έφτιαξαν πριν 15 χρόνια άλλη μια τέτοια αίθουσα λίγο πιο κάτω . Διαπιστώνω τέλος ότι το σημερινό Δ.Σ. κινείται προς την σωστή κατεύθυνση .Έχει πάρει την σκυτάλη από το προηγούμενο και ευγενώς αμιλλώμενο προσπαθεί να εγκαταστήσει Φ/Β στοιχεία στη στέγη του .
Δεν χάθηκαν όλα, από μας εξαρτάται να δημιουργήσουμε περιβάλλον που εκκρίνει την ελπίδα…
Εύχομαι, ελπίζω, προσδοκώ στο νέο έτος να οργανώσει και άλλες εκδηλώσεις σαν την αποψινή.
* Παρέμβαση στην εκδήλωση - συζήτηση του Συλλόγου Γονέων-Κηδεμόνων του Γεν. Λυκείου Βαγίων με θέμα « Εκπαίδευση και Ελληνική κοινωνία στην Εποχή της κρίσης» (18.12.2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου