Η ώρα της Αριστεράς

Ο ¨οργανωτίστικος¨ αναβρασμός που παρατηρείται στο ΠΑ.ΣΟ.Κ - αντί της ιδεολογικοπολιτικής ανασύνθεσης - δείχνει ότι ήρθε

Γράφει:
Ο Γιώργος Κατσιμπάρδης
πρ. βουλευτής, υφυπουργός Εσωτερικών
και μέλος του Ε.Γ. του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Άνοιξε, στις 4 του Γενάρη, εκών- άκων, ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ Γιώργος Παπανδρέου κάποιες διαδικασίες για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας του Κινήματος, όπου και πρόταξε την επιθυμία του για τη δημιουργία ¨προσωρινής διαρχίας¨, με στόχο την ανάδειξη τώρα, ενόψει των βουλευτικών εκλογών, τού υποψηφίου πρωθυπουργού και, μετά από αυτές, του προέδρου.
Ανεξάρτητα αν αυτή η πρόταση θα περάσει ή όχι από το Εθνικό Συμβούλιο του κόμματος, προσωπικά αισθάνομαι απόλυτα δικαιωμένος πολιτικά, δεδομένου ότι μια τέτοια – καθαρή όμως, δηλαδή χωρίς χρονικούς περιορισμούς – πρόταση για ¨διαρχία¨ είχα καταθέσει, τόσο ως μέλος του Ε.Γ. του ΠΑ.ΣΟ.Κ όσο και ως βουλευτής Βοιωτίας, στη φάση κατά την οποία τελικά αναδείχθηκε ¨μονοκράτορας¨ ο Σημίτης · πρόταση που τότε απορρίφτηκε, πρωτοστατούντος μάλιστα του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε ¨ντε και καλά¨ ως πρόεδρο και πρωθυπουργό το Σημίτη.
Βέβαια τη θέση μου αυτή για ¨διαρχία¨ την είχα συνδέσει με επάλληλη πρόταση για την καθιέρωση της ¨απλής αναλογικής¨, που επίσης απορρίφτηκε τότε, για να φτάσουμε σήμερα στη ¨de facto¨ εφαρμογή της, με πρωτοβουλία μάλιστα του ίδιου του πρωθυπουργού, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να προκύψει το μοναδικό στον κόσμο σχήμα τριμελούς κυβέρνησης συνεργασίας Ακροδεξιών, Δεξιών και … Σοσιαλιστών !!! (Αυτά τα πολιτικά τερατουργήματα προκύπτουν όταν απορρίπτονται προτάσεις για θεσμικές συνεργασίες με βάση προγραμματικές συμφωνίες και δεσμεύσεις, που κατά κανόνα αναδεικνύουν κεντροαριστερές κυβερνήσεις, κάτι που μόνο η ¨απλή αναλογική¨ προσφέρει.)
Όμως δεν έγραψα το άρθρο αυτό για να διεκδικήσω δάφνες, δεδομένου άλλωστε του ότι οι πολιτικές μου απόψεις και συμπεριφορές έχουν αναγνωριστεί από φίλους και αντιπάλους εδώ και πολύ καιρό. Έγραψα τούτο το άρθρο για να καταγγείλω - ως ιδρυτικό μέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ότι κατασπαταλούν τον ελάχιστο πολιτικό χρόνο που έχει απομείνει, με προτάσεις, συζητήσεις και πρωτοβουλίες ¨οργανωτίστικου¨ χαρακτήρα την ώρα που θα έπρεπε, ως Σοσιαλιστικό Κίνημα που είμαστε ακόμη (;) πρώτον να είχαμε εξηγήσει στο λαό γιατί δεχτήκαμε να γίνουμε υπηρέτες της κεφαλαιοκρατίας της Ευρώπης – απεμπολώντας τις αρχές, τις θέσεις και τις δεσμεύσεις μας – και δεύτερον, που είναι εξίσου σπουδαίο, να είχαμε ήδη διαμορφώσει μια επίκαιρη πολιτική πρόταση, καλώντας σε διάλογο τα κόμματα του Κέντρου, της Οικολογίας και της Αριστεράς, με την ταυτόχρονη κατάθεση ιεραρχημένων και καλά κοστολογημένων θέσεων για τη διαμόρφωση ¨Προγραμματικής Συμφωνίας¨ η οποία – και αν ακόμη δεν υιοθετηθεί – θα μας διευκολύνει στη δημόσια απολογία που οφείλουμε στο λαό μας, για τη διάλυση που επιφέραμε, ως κυβέρνηση, στο κοινωνικό κράτος το οποίο με τόσους αγώνες και θυσίες είχαμε οικοδομήσει με τον Ανδρέα.