Πάνε ακριβώς 2 χρόνια από τότε που ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοίνωσε την είσοδό της υπό το μηχανισμό του Δ.Ν.Τ. Ο ίδιος, γιος του ανθρώπου που ενώ ήρθε «για να φέρει την αλλαγή», έδρασε επιδέξια δημιουργώντας συνενόχους με στόχο την αποδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος και την προετοιμασία εδάφους για νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Και εγγονός εκείνου που, δρώντας για λογαριασμό άλλων, «πάσχιζε» για τη δημιουργία Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας με το τέλος της γερμανικής κατοχής, ενώ στην αλήθεια προετοίμαζε το έδαφος για τον εμφύλιο πόλεμο. Η απόφαση εισόδου της Ελλάδας υπό το Δ.Ν.Τ. ασφαλώς δεν ήταν προσωπική, παρά άμεσα συνυφασμένη των πολιτικών που εφαρμόζονται στη χώρα από τη μεταπολίτευση έως σήμερα, τόσο από τη δεξιά όσο και από το υποτιθέμενο κέντρο.
Οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί αυτά τα 2 χρόνια εις βάρος της ζωής μας, ανυπολόγιστες. Νομοθετήθηκαν αίσχη, καταπατήθηκαν κατακτήσεις που ξεπέρασαν τη φαντασία αλλά και τους φόβους μας… Αδιανόητα χαράτσια και εισφορές αλληλεγγύης (απέναντι σε ποιον?!), μονομερείς και εκβιαστικές μειώσεις μισθών, νομιμοποίηση των εργοδοτικών αυθαιρεσιών, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, είναι μόνο μερικά από τα πολλά και κατάπτυστα μέτρα που πάρθηκαν «για το καλό μας». Κατανοώ την απογοήτευση των νέων ανθρώπων – είμαι κι εγώ κομμάτι τους άλλωστε – για το μέλλον που είναι αβέβαιο και τους ωθεί στη μετανάστευση. Κατανοώ τον εξαναγκασμό που ωθεί τους ίδιους αλλά και γενικά τους εργαζόμενους όλων των ηλικιών να υπογράφουν εργασιακές συμβάσεις εξαθλίωσης με το φόβο της ανεργίας.
Κατανοώ τους επί σειρά ετών ψηφοφόρους των κομμάτων του δικομματισμού που τους πούλησαν ψεύτικες ελπίδες και τις πίστεψαν. Κατανοώ ότι μια μερίδα κόσμου «βολεύτηκε» σε έναν αστικό τρόπο ζωής που ταξικά δεν του ταίριαζε. Κατανοώ τις απόψεις του πολιτικού χώρου που θεωρεί ότι οι εκλογές δεν είναι ο τρόπος που θα επιτευχθεί η πολυπόθητη ανατροπή της άρρωστης πολιτικής κατάστασης. Κατανοώ τις άλλες αριστερές δυνάμεις που εμμένουν στη μία και μόνη αλήθεια τους. Δεν κατανοώ και δε δέχομαι όμως την αδιαφορία και την απραξία για όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα, σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση. Δεν κατανοώ και δε δέχομαι τη λογική ανάθεσης έργου που συνεχίζει να επικρατεί – δεν υπάρχουν «σωτήρες», εμείς θα σώσουμε τους εαυτούς μας: συνειδητοποιώντας, δρώντας συλλογικά και συμπράτοντας.
Δεν κατανοώ και δε δέχομαι ότι διάφοροι αναζητούν τη λύση του προβλήματος σε νεοναζιστικές και εγκληματικές οργανώσεις – η Βοιωτία έχει υποφέρει από αυτές τις πρακτικές: το Δίστομο είναι πάντα εκεί για να μας το θυμίζει… Δεν κατανοώ και δε δέχομαι ότι κάποιοι συνεχίζουν να τραβούν διαχωριστικές γραμμές, μπροστά σε όλη αυτή την επίθεση που συντελείται ενάντια στους εργαζόμενους αλλά και ενάντια στους αγώνες για το δίκαιο: παρόλο που οι εκλογές είναι μόνο η αρχή - και τίποτα παραπάνω - για την ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών, απαιτείται όμως να γίνει αυτή η αρχή. Και χρειάζεται συμμετοχή, τόλμη και κυρίως σύμπραξη. Οι εκλογές που έρχονται θα πρέπει να αποτελέσουν την αρχή μιας διαδικασίας ανατροπής του μνημονίου. Σαφώς και στο μετεκλογικό τοπίο οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν έμπρακτα (αν και πολλές φορές όχι στα λόγια) τις καταστροφικές πολιτικές του μνημονίου, θα επιδιώξουν να σχηματίσουν έναν νέο φορέα εξουσίας, μια νέα «κυβέρνηση των πρόθυμων» όπου, εκτός του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, θα συμμετέχουν και μικρότερα κόμματα – αφού πρώτα θα έχουν απορροφήσει επαρκές μέρος της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων.
Η καινούργια βουλή θα αποτελείται από μνημονιακές και φιλομνημονιακές δυνάμεις, ακίνδυνους συστημικούς σχηματισμούς – κάποιοι εξ αυτών, με ανώδυνη αντιμνημονιακή ρητορεία – και τις ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις, μεταξύ των οποίων ήδη δημιουργείται ένα κλίμα εμφυλιοπολεμικής πόλωσης. Ενισχυμένη όσο ενδεχομένως ποτέ άλλοτε από τη μεταπολίτευση, η αριστερά θα βρεθεί αυτόματα σε θέση άμυνας. Ο ιστορικός της ρόλος όμως, της επιβάλλει να πρωτοστατήσει στην αντεπίθεση, τη ρήξη και την ανατροπή, προς όφελος της κοινωνίας και των εργαζόμενων. Έτσι, την ίδια στιγμή που θα αντιστέκεται στην προκλητική αυταρχικότητα των μνημονιακών εντός κοινοβουλίου, με την ώθηση της «βάσης» της θα πρέπει να οργανώσει κοινούς μαζικούς αγώνες στην κοινωνία – αρχής γενομένης με αφορμή το νέο πακέτο μέτρων εξαθλίωσης που αναμένεται τον Ιούνιο. Αυτή η διαδικασία κινητοποίησης «θα δείξει το δρόμο» και για την πολυπόθητη συμπόρευση και συστράτευση των αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-εξωκοινοβουλευτική αριστερά) πάνω σε ένα συνθετικό πολιτικό πλαίσιο θετικής και προοδευτικής διεξόδου από την κρίση.
Η συγκυρία είναι κρίσιμη. Τώρα κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, δεν κατάλαβε, παραπλανήθηκε. Πρέπει να καταλάβουμε αλλά και να πιστέψουμε ότι μπορεί να υπάρξει ανατροπή και χρειάζεται η συμμετοχή μας για αυτό! Στις 6 Μάη ας γίνει η αρχή για την ανάδειξη των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων ως μια ισχυρή και συμπαραταγμένη δύναμη που θα διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις!
Η 6η Μάη ας αποτελέσει την αρχή για σκληρούς πολιτικούς και ταξικούς αγώνες, με στόχο την ανατροπή της τρέχουσας νεοφιλελεύθερης πολιτικής και τη δημιουργία μιας προοπτικής για κοινωνική αλλαγή και λαϊκή εξουσία.
ΣΟΦΙΑ ΧΑΤΖΗ
Υποψήφια Βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Νομού Βοιωτίας
