«πάσας τας ημέρας, παιδίον, Κυρίου του Θεού ημών μνημόνευε και μη θελήσης αμαρτάνειν και παραβήναι τας εντολάς αυτού». (Τωβίτ 4,5α).
«Σαν παύσει ο νους να σκέπτεται τον Θεόν, κυριεύεται ο άνθρωπος από τα κατώτερα πάθη, έλεγε ο Αββάς Θεωνάς».
Και έχουμε εδώ μια απόλυτη συμφωνία Παλαιάς Διαθήκης και Πατερικής διδασκαλίας, η οποία επιβεβαιώνεται από την Θεία Διδασκαλία του Κυρίου μας. «Πήγαινε οπίσω μου, σατανά, διότι είναι γραμμένο, Κύριον τον Θεόν σου πρέπει να προσκυνήσεις και Αυτόν μόνον να λατρεύεις» (Ματθ. 4,10).
Μνήμη Θεού, προσκύνηση και λατρεία Αυτού είναι το επόμενο θέμα, η επόμενη συμβουλή που δίνει ο σοφός Τωβίτ στον γιό του Τωβία στον στίχο 5 στο α! μέρος αυτού: «Παιδί μου, όλας τας ημέρας της ζωής σου να ενθυμήσαι Κύριον τον Θεόν μας».
Και αυτό γιατί; Γιατί ο Θεός είναι ο δημιουργός και ο πατέρας μας που μας αγαπάει όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους και πάντα φροντίζει για μας. Μα πάνω απ’ όλα γιατί είμαστε δικοί του, Του ανήκουμε και η ζωή και τα πάντα είναι δικά Του. Εκείνος μας δημιουργεί, μας φέρνει στη ζωή, μας οδηγεί σ’ αυτήν και πάλι μας παίρνει κοντά Του όταν και όπως Εκείνος κρίνει. Ζούμε και κινούμεθα επειδή ο Θεός το θέλει. Μόλις ο Θεός πάρει από πάνω μας το παντοδύναμο βλέμμα Του, αμέσως θα παύσουμε να υπάρχουμε.
«Εάν όμως αποστρέψεις (γυρίσεις αλλού) το πρόσωπο σου και παύσεις να ενδιαφέρεσαι γι’ αυτά (τα κτίσματα Σου), όλα θα καταληφθούν από ταραχή και τρόμο. Θα τους αφαιρέσεις την ζωτική πνοή των και αμέσως θα εκλείψουν (θα χαθούν) και θα επιστρέψουν στο χώμα, από το οποίο τα έπλασες» (Ψαλ. 103,29) μας λέει ο Δαβίδ.
Τα πάντα επομένως εξαρτώνται από τον Θεόν.
Γι’ αυτό και ο Απ. Παύλος καταγοητευμένος από αυτό το υπέροχο μεγαλείο του Θεού και την άμεση εξάρτηση μας από το Έλεος Του και την Αγάπη Του προς εμάς τονίζει: «Διότι είμαι πεπεισμένος (πιστεύω απόλυτα) ότι ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε Άγγελοι, ούτε αρχαί, ούτε δυνάμεις, τίποτα εις το παρόν, τίποτα εις το μέλλον, τίποτε εις τα ύψη, τίποτε εις τα βάθη, κανέναν άλλο δημιούργημα δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, την οποία έδειξε δια του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας» (Ρωμ. 8,38-39).
Ποιος δε λογικός και ευγνώμων άνθρωπος, μετά απ’ αυτά τα ολίγα που αναφέραμε εδώ, μπορεί να τολμήσει να φύγει και να απομακρυνθεί από τον Μέγα Ευεργέτη μας Θεόν, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό;
Και όμως, δυστυχώς πάρα πολλοί είναι εκείνοι που φεύγουν και απομακρύνονται καθημερινά από τον Θεό.
Ακόμη και εμείς που πιστεύουμε στον Θεό, που προσπαθούμε συνεχώς να είμαστε κοντά Του και εφαρμόζουμε όσο μπορούμε το Άγιο Θέλημα Του, έρχονται στιγμές δύσκολες, στιγμές ανθρώπινης αδυναμίας, που λυγίζουμε, λιποψυχούμε, χάνουμε την πίστη και ψυχραιμία μας και γινόμαστε άλλοι από μας, άσωτοι υιοί, που γυρίζουμε κάποτε πάλι στον Πατέρα μας μετανοημένοι και άλλοι από μας γινόμαστε προδότες Ιούδες, που μένουμε αμετανόητοι και δεν γυρίζουμε ποτέ στον Πατέρα μας, ενώ, όπως λέει ο Αγ. Ιωάννης της Κρονστάνδης γνωρίζουμε ότι: «Ο Κύριος είναι τόσο σπλαχνικός, ώστε ποτέ δεν περιφρονεί την προσευχή μας.
Τη δέχεται χάρις στον άπειρο έλεος του και αναπληρώνει ο Ίδιος τις ελλείψεις της. Του αρκεί μόνο να έχουμε στραφή ειλικρινά προς Αυτόν, να μη τον ξεχνάμε».
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ
ΜΕΛΕΤΙΟΣ Ν. ΘΑΝΑΣΟΥ
ΙΕΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ
Ι.Ν. ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΘΗΒΩΝ
ΜΕΛΟΣ Δ.Σ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ – ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΒΟΙΩΤΙΑΣ
