.jpg)
Πριν λίγες μέρες –τέλος Γενάρη- έφυγε αναπάντεχα από κοντά μας, πλήρης ημερών, ο παλαίμαχος συνάδελφος και από τους πρώτους ειδικευμένους παιδιάτρους στην Ελλάδα, o Θανάσης Λιακόπουλος. Μόλις μια εβδομάδα μετά την απώλεια της συζύγου του Αδαμαντίας.
Γεννήθηκε το Μάρτιο του 1921 στο Πυρί της Θήβας, ήταν το τελευταίο (όγδοο) παιδί, πολυμελούς αγροτικής οικογένειας. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και η αγάπη του για τα παιδιά τον ώθησε να ειδικευτεί στην παιδιατρική έχοντας δάσκαλο τον καθηγητή Χωρέμη.
Έλαβε τον τίτλο ειδικότητας του παιδιάτρου το 1953.
Εργάστηκε στο Νοσοκομείο Παίδων για μια διετία ως ειδικευμένος βοηθός και το 1955 εγκαταστάθηκε στη Θήβα, όπου εργάστηκε σαν ιδιώτης παιδίατρος μέχρι τον Οκτώβριο του 1968.
Από το 1968 μέχρι και την συνταξιοδότησή του σε ηλικία 70 ετών, εργαζόταν στην Αθήνα στο ιδιωτικό του ιατρείο.
Στα αρχεία του Συλλόγου μας φαίνεται να έχει αριθμό 75 με ημερομηνία εγγραφής 6-10-1955.
Εκείνα τα χρόνια, η παιδιατρική ήταν μια άγνωστη ειδικότητα και ασκείτο πλημμελώς από ανειδίκευτους κατά κανόνα γενικούς γιατρούς. Η παιδική νοσηρότητα αλλά και θνησιμότητα, ήσαν μεγέθη πολλαπλάσια από τα σημερινά. Ο παιδίατρος τότε έπρεπε να δώσει (συχνά άνιση) μάχη όχι μόνο με τη νόσο, αλλά και με τις προκαταλήψεις , τις δεισιδαιμονίες κι όχι σπάνια με τον αρνητισμό των συναδέλφων της εποχής.
Ο Θανάσης Λιακόπουλος (Λιακοπούλας όπως τον ήξεραν τότε όλοι) κατάφερε τελικά να καταξιωθεί ως παιδίατρος. Διέθετε άλλωστε ένα ανυπέρβλητο χάρισμα. Τον μοναδικό τρόπο προσέγγισης του μικρού ασθενή που μαζί με την επιστημονική του επάρκεια διαμόρφωναν κλίμα γαλήνης, ανάχωμα στην ένταση κι ανησυχία που προκαλούσε στο περιβάλλον η νόσος.
Η πλαστικότητα των κινήσεών του, η ηπιότητα των χειρισμών του, η σαγήνη της ομιλίας του , σε έκαναν να πιστεύεις ότι ο γιατρός ήταν πραγματικά γεννημένος για παιδίατρος. Ο λόγος του πάντα μεστός και μελίρρυτος.
Ευτύχησε να αποκτήσει οικογένεια και δύο γιούς.
Ο μεγαλύτερος, ο Δημήτρης, συνάδελφος, αλλά και συμμαθητής μου το Πανεπιστήμιο Αθηνών, διευθύνει επάξια σήμερα το Νευρολογικό τμήμα του Νοσοκομείου Μετροπόλιταν. Ο μικρότερος, ο Αλέξανδρος, έγινε σκηνοθέτης κι είναι γνωστός στους καλλιτεχνικούς κύκλους.
Είμαι βέβαιος ότι η μνήμη του στους Θηβαίους θα παραμείνει ζωντανή, ιδιαίτερα σ’ αυτούς που επικαλέστηκαν την αρωγή του, έχοντας παιδί σε κρεβάτι πόνου.
Λουκάς Ανανίκας
Γενικός Γραμματέας
Ιατρικού Συλλόγου Θηβών
