ΘΗΒΑ PRESS

Αναζητώντας την ισοτιμία-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΜΕΑ

Είναι γνωστό ότι βάσει του Ν.2430/96, η 3η Δεκέμβρη έχει καθιερωθεί ως Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Η ύπαρξη του συγκεκριμένου μηνύματος δεν είναι υποκειμενική καταγραφή επ’ αφορμή της Εθνικής Ημέρας ΑμεΑ.
Αποτελεί αρχή ζητούμενης υπέρβασης από όλους μας.
Υπέρβαση σε βασικές στερεοτυπικές πατερναλιστικές αντιλήψεις, υπέρβαση στο περιεχόμενο της σχέσης ισοτιμίας, που εξακολουθεί ζητούμενη….
Ας μου επιτραπεί η επισήμανση ότι το συγκεκριμένο ζητούμενο ανήκει σε αυτά που δεν μπορεί και δεν πρέπει να ….εκκρεμούν απ’ αόριστον .
Ζήτημα κοινωνικού Πολιτισμού!
Διότι, εάν εν τέλει αποκωδικοποιήσουμε το όλο πρόβλημα της σχέσης ανθρώπων με αναπηρία και ανθρώπων χωρίς αναπηρία, έχει να κάνει με το πλέον καθοριστικό της κοινωνικής μας ταυτότητας διαρκώς διεκδικούμενο δικαίωμα. Το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Εστίαση στον άνθρωπο και όχι στην όποια αναπηρία του.
Εστίαση στον πολίτη με αναπηρία – υποκείμενο δικαιωμάτων και όχι στον ανάπηρο πολίτη- αντικείμενο φιλανθρωπίας.
Στις παραπάνω δύο φάσεις συμπυκνώνεται η ουσία του σύγχρονου κοινωνικού (κοινωνικοκεντρικού) μοντέλου σκέψης, σε ότι αφορά τους όρους συνύπαρξης – συμμετοχής του ανθρώπου με αναπηρία στην κοινωνική ζωή.
Σε πλήρη αντίθεση με το παρωχημένο ιατρικό μοντέλο που “αντιλαμβάνεται” την όποια αναπηρία ως καθοριστική της κοινωνικής ταυτότητας και τον άνθρωπο με αναπηρία ως υποχρεωμένο σε εξ’ ορισμού εξαρτημένο βίο.
Εδώ και αρκετά χρόνια, το σύγχρονο κοινωνικό μοντέλο σκέψης αποτελεί κεκτημένο για οργανωμένο αναπηρικό κίνημα.
Για τους οργανωμένους εκφραστές των σκέψεων και των αντιλήψεων του αναπηρικού χώρου, η υπέρβαση των στερεοτυπικών αντιλήψεων και η καταδίκη κάθε έννοιας πατερναλισμού συνιστούν πλέον τα αυτονόητα.
Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο, τα αυτονόητα δεν είναι αυτονόητα, για σημαντικό αριθμό παραγόντων που συμμετέχουν στην διαμόρφωση και την εξέλιξη του κοινωνικού μας βίου.
Βήματα γίνονται αλλά τα μεγάλα ελλείμματα που οι Έλληνες με αναπηρία βιώνουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής (εκπαίδευση- απασχόληση-υγεία- προσβασιμότητα- αντιλήψεις της κοινής γνώμης) είναι σε σημαντικό βαθμό συνδεδεμένα με την απουσία στη χώρα μας φορέα ή και φορέων που θα συντονίσουν τις αναπηρικού περιεχομένου δράσεις και πολιτικές.
Τουλάχιστον “εμείς ” οι πολίτες αυτού του τόπου ας αναζητήσουμε μια νέα κουλτούρα.
Αναπηρία δεν σημαίνει δυστυχία. Άτομα με ειδικές ικανότητες. Ήρωες τις ζωής….Νικητές της ζωής…Με τα μάτια της ψυχής (αφορά πολίτες με προβλήματα), Κραυγή σιωπής (αφορά πολίτες με προβλήματα όρασης)
Πρωταθλητές της θέλησης, Άτομα με ειδικές δεξιότητες, Ολυμπιονίκες της ζωής, Ολυμπιονίκες της θέλησης. Όλα τα παραπάνω απορριπτέα στερεότυπα στην ορολογία που παράγονται και αναπαράγονται σε βαρύγδουπα δημοσιεύματα, ομιλίες, εκπομπές ας μπουν στην άκρη πρώτα από “εμάς”.
Ίσως επιτέλους γίνει καθολικά αντιληπτό ότι οι συγκινησιακά φορτισμένοι όροι παρουσίασης των ΑμεΑ στο παραμικρό δεν……..ξορκίζουν τις συνθήκες του κοινωνικού Καιάδα που η πλειονότητά τους καθημερινά βιώνει.
Επιτέλους ας γίνει αντικατάσταση του αληθούς προσώπου – ταυτότητας του πολίτη με αναπηρία, γιατί πραγματικά “παραμένει ζητούμενο” η σωστή συλλογική στάση και συμπεριφορά απέναντι στην αναπηρία.
Η αναπηρία πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτή ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής και όχι ως προσωπική δυστυχία του ανάπηρου και της οικογένειά του. Κάτι το οποίο στη χώρα μας απέχει πολύ από το κατακτηθεί….
Προς αναζήτηση μιας κουλτούρας………
Ας κάνουμε πρώτα εμείς την αρχή, βλέποντας με άλλο μάτι τον πολίτη με αναπηρία και ας ευχηθούμε η ημέρα αυτή να αποτελέσει εφαλτήριο, ώστε οργανωμένη πολιτεία, και αναπηρικό κίνημα να κάνουν πράξη την ισοτιμία των πολιτών με αναπηρία.
Η ΑΝΤΙΝΟΜΑΡΧΗΣ ΦΑΝΗ ΠΑΠΑΘΩΜΑ