Από τον πολιτικό μηχανικό
Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου
Μετά την αστοχία στο Μόρνο οι "..παρά θιν΄ αλός.." δηλώσεις και προτάσεις από τους τρεχέδειπνους και τρεχεδειξίες τοπικούς πολιτικούς παράγοντες -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- δεν ξέφυγαν από την ανούσια ‘’πεπατημένη’’ . Πλημμύρισαν τα τοπικά ΜΜΕ( έντυπα - τηλεοπτικά) και τα βοιωτικά blogs από μεγαλοστομίες συνοδευόμενες με άκρως ευειδείς εικόνες αμέσως μετά τον υδάτινο κατακλυσμό. Ύστερα όμως από την φυσιολογική "άμπωτη", παραμένει ζητούμενο "τι μέλλει γενέσθαι".
Κατά την ταπεινή μου άποψη επιβάλλεται:
1) η εξονυχιστική διερεύνηση της αστοχίας που συνέβη, από λάθος μελέτη, κατασκευαστικές ατέλειες, έλλειψη συντήρησης, ή γήρανση της κατασκευής;
2) ο ευρύτερος προβληματισμός για την εκκίνηση του σχεδιασμού μιας άλλης ανάπτυξης , αφού το έργο μαζί και πέρα από τις ανελαστικές ανάγκες που ικανοποιεί, επιβλήθηκε από το γνωστό στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης που συμβολίζει και συνδυάζει την απίσχναση της υπαίθρου με την ενίσχυση της μετανάστευσης και της αστυφιλίας.
Δυστυχώς οι τρείς αλληλένδετες αυτές πτυχές οξύνθηκαν στη μετεμφυλιακή περίοδο, δεν αναστράφηκαν μεταπολιτευτικά όπου μάλιστα είδαμε κάποιες περιφερειακές πόλεις να μιμούνται τον αθηνοκεντρισμό. Η εγκατάλειψη της υπαίθρου επέφερε τον υδροκεφαλισμό της πρωτεύουσας που σήμερα καλύπτει όλο το λεκανοπέδιο και υπαγόρευσε την ανάπτυξη των διαφόρων δικτύων κοινής ωφέλειας(Δ.Κ.Ω) με κατεύθυνση προς τα εκεί.
3) Το στρεβλό αυτό μοντέλο ανάπτυξης κυριαρχεί κατά μήκος της ΠΑΘΕ , τα επίχειρά του σήμερα εισπράττει η Βοιωτία, που από μέσα της περνούν όλα σχεδόν τα ενεργειακά δίκτυα και περιοχές φυσικού κάλλους φορτίζονται από πληθώρα αιολικών πάρκων. Για τις ανάγκες ύδρευσης της πρωτεύουσας μετά τον ταμιευτήρα του Μαραθώνα, το 1956 επιτάχθηκε ο ταμιευτήρας της Υλίκης και παραβιάζοντας Τρικουπικό νόμο στερήθηκε το νερό της η Θηβαϊκή γη.
Πριν οι πληθυσμιακές περιφερειακές εισροές εξαντλήσουν την Υλίκη καταφύγαμε στο τεχνητό ταμιευτήρα του Μόρνου, που στο βυθό του καταποντίσθηκε την(1.1.1980) το χωριό Κάλλιο χτισμένο δίπλα στα ερείπια της αρχαίας Καλλίπολης, της σημαντικότερης αιτωλικής πόλης της περιοχής.
Μετά την ανεπάρκειά του....
Η συνέχεια εδω
Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου
Μετά την αστοχία στο Μόρνο οι "..παρά θιν΄ αλός.." δηλώσεις και προτάσεις από τους τρεχέδειπνους και τρεχεδειξίες τοπικούς πολιτικούς παράγοντες -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- δεν ξέφυγαν από την ανούσια ‘’πεπατημένη’’ . Πλημμύρισαν τα τοπικά ΜΜΕ( έντυπα - τηλεοπτικά) και τα βοιωτικά blogs από μεγαλοστομίες συνοδευόμενες με άκρως ευειδείς εικόνες αμέσως μετά τον υδάτινο κατακλυσμό. Ύστερα όμως από την φυσιολογική "άμπωτη", παραμένει ζητούμενο "τι μέλλει γενέσθαι".
Κατά την ταπεινή μου άποψη επιβάλλεται:
1) η εξονυχιστική διερεύνηση της αστοχίας που συνέβη, από λάθος μελέτη, κατασκευαστικές ατέλειες, έλλειψη συντήρησης, ή γήρανση της κατασκευής;
2) ο ευρύτερος προβληματισμός για την εκκίνηση του σχεδιασμού μιας άλλης ανάπτυξης , αφού το έργο μαζί και πέρα από τις ανελαστικές ανάγκες που ικανοποιεί, επιβλήθηκε από το γνωστό στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης που συμβολίζει και συνδυάζει την απίσχναση της υπαίθρου με την ενίσχυση της μετανάστευσης και της αστυφιλίας.
Δυστυχώς οι τρείς αλληλένδετες αυτές πτυχές οξύνθηκαν στη μετεμφυλιακή περίοδο, δεν αναστράφηκαν μεταπολιτευτικά όπου μάλιστα είδαμε κάποιες περιφερειακές πόλεις να μιμούνται τον αθηνοκεντρισμό. Η εγκατάλειψη της υπαίθρου επέφερε τον υδροκεφαλισμό της πρωτεύουσας που σήμερα καλύπτει όλο το λεκανοπέδιο και υπαγόρευσε την ανάπτυξη των διαφόρων δικτύων κοινής ωφέλειας(Δ.Κ.Ω) με κατεύθυνση προς τα εκεί.
3) Το στρεβλό αυτό μοντέλο ανάπτυξης κυριαρχεί κατά μήκος της ΠΑΘΕ , τα επίχειρά του σήμερα εισπράττει η Βοιωτία, που από μέσα της περνούν όλα σχεδόν τα ενεργειακά δίκτυα και περιοχές φυσικού κάλλους φορτίζονται από πληθώρα αιολικών πάρκων. Για τις ανάγκες ύδρευσης της πρωτεύουσας μετά τον ταμιευτήρα του Μαραθώνα, το 1956 επιτάχθηκε ο ταμιευτήρας της Υλίκης και παραβιάζοντας Τρικουπικό νόμο στερήθηκε το νερό της η Θηβαϊκή γη.
Πριν οι πληθυσμιακές περιφερειακές εισροές εξαντλήσουν την Υλίκη καταφύγαμε στο τεχνητό ταμιευτήρα του Μόρνου, που στο βυθό του καταποντίσθηκε την(1.1.1980) το χωριό Κάλλιο χτισμένο δίπλα στα ερείπια της αρχαίας Καλλίπολης, της σημαντικότερης αιτωλικής πόλης της περιοχής.
Μετά την ανεπάρκειά του....
Η συνέχεια εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου